من از همان روز که منتظرت بودم و نیامدی از قطار زندگی جا ماندم.
تو نیامدی و من از قطار و چمدانم جا ماندم.
همان چمدانی که خوشبختی ،لبخند و آرزو را در آن جا داده بودم.
اما هنوز هم اندکی امید در جیب هایم باقی مانده.نمی خواهی بیایی؟
نوشته شده توسط:تارآ

بـــــه نام خـــــــــدا
به پشت سر که مینگرم ، روزهای طاقت فرسایی را میبینم که با نام ویاد تو گذشته اند ، شاید اگر تو نبودی زیر کوله بار سختی های زندگی کمر خم میکردم .
دیروز ها را باکی نیست با فرداهایم چه کنم ؟ چگونه سختی های این مسیر ر سپری کنم ؟ مدانم زندگی اگر سختی نداشته باشد زندگی نیست ، اما نه براینوجوانی چهرده ساله که تازه ابتدای جاده ی زندگی است .
خداوندا نکند در پیچ و خم این جاده تنهایم بگزاری ، من بی تو پوچم . من در این دنیای خاکی جز کسی را ندارم که چون تو یاریم کند ، خداوندا تا رسیدن به مقصد تنهایم مگزار .
آمــین

سفر , دست های من و چمدانم را بگیر


و به یکی از همین قطار های نیمه شب بسپار


می خواهم از اینجا بگریزم


و در سرزمینی دور


با نامی دیگر دوباره زاده شوم


سفر مرا برای همیشه با خودت ببر...

دیگر از این شهر… میخواهم سفر کنم… چمدانم را بسته ام… اگر خدا بخواهد امروز میروم… نشسته ام منتظر قطار… اما نه در ایستگاه… روی ریل ...

خواب دریا را بهم ریخته ام!
چمدانم،دورتر ازمن
تنهاتر ازمن
به سفر می رود
پاهایم،درد را می کشند !
ومن
هجرت را استخاره می کنم
چه کسی همراه من است؟
من درانجماد برف وبوران
به تکامل رسیده ام !
ساحل سپید سلامت چه دور است !