و ...
عزیز
مدت‌های طولانی‌ام؛
من
این را فهمیدم که ؛
شما متعلق به من نیستی؛
و من
بی آنکه دیگر امیدی داشته باشم؛
بیشتر از همیشه
دوستت خواهم داشت...

هروقت که در جمع انسان‌ها هستم، تا مدت‌ها بعد یک احساس ناکافی بودن را با خود به همراه دارم

.࿐

لحظه‌ای که بعد از مدت‌ها یه آدم رو باور کردی ولی دوباره ناامید شدی <<<<<<

ما انسان‌ها گرچه طوری ساخته شده‌ایم که التیام می‌یابیم، یا دستِ‌کم دوام می‌آوریم و فراموش می‌کنیم، ولی رنج چنان الگوهای عمیق فکری‌ای در ذهنمان حک می‌کند که گمان می‌کنم برخی آسیب‌ها هرگز التیام نمی‌یابند، حتی اگر خاطره‌هایشان مدت‌ها پیش پاک شده باشد!

. #پیتر_هابز
. #چلچله‌_ها_در_باغ

‏خستگی وقتی تلاش میکنی برای چیزی و بدستش میاری برطرف میشه، اما امان از وقتی میدویی ولی نمیرسی، خستگیشو تا مدت‌ها روی روح و ذهنت حس میکنی.

خاطره‌ هایت
مصمم‌تر، از قول‌هایت بودند
برای ماندن کنار من …
قول‌هایت خیلی زود خسته شدند
و چمدانشان را بستند
اما خاطره‌هایت مدت‌هاست
روزها و شب‌ها همدم تنهایی‌ام شدند
قول ها بی وفا بودند
اما خاطره‌ ها
وفادار
وفادار
وفادار

فرشته رضایی

- وقتی بعد از مدت‌ها یه نفرو برایِ
خودتون انتخاب میکنید همون شعر غمام
همدانی رو براش بخونید که میگه :
‹‍ دلِ من جای تو بودست ، کنون دانستم
‏که چرا ملکِ دلم قابلِ تسخیر نبود . . .›
یه جور عجیبی اونم دلش به دلتون
گره میخوره !


. .

می‌دونی! من بهشون میگم “آدم‌های مرجوعی”. همون‌هایی که ترکت میکنن، و بعد از مدت‌های طولانی برمیگردن. به این‌ها هیچ وقت نباید فرصت برگشتن داد، چون هیچکس دو بار عاشق یه آدم نمیشه. هرچی هست توی همون بار اول خلاصه شده. آدم میتونه توی زندگیش بارها عاشق بشه، اما هیچ وقت نمیتونه دوباره عاشق همون آدمی بشه که یه بار عشق رو باهاش تجربه کرده. عشق رو فقط باید ادامه داد. وقتی ترکش کنی و برگردی، دیگه نمیشناستت …

میگن بعد از، از دست دادنِ فرزند، خیانت میتونه بزرگترین و سخت ترین درد دنیا باشه، وقتی کسیو نمیخواییم از زندگیمون محترمانه حذفش کنیم خیانت نکنیم‌، آدمی که بهش خیانت میشه دیگه سخت میتونه به کسی اعتماد کنه، احساسش برا مدتِ طولانی میمیره .
آدمارو با خیانت ترک نکنین، خیانت درد داره.

✿ کپشن خاص ✿
ما غمگین‌تر بودیم از آنان...
از آنان که آرامشان می‌کردیم،
از آنان که دردشان محرز بود و چشم‌ها را به گریه وا می‌داشت.
درد ما را نمی‌شد دید، اما همچون زخمی بر روی استخوان، عمیق بود و هرثانیه جان خسته‌مان را می‌سوزاند، که راه می‌رفتیم و لنگ می‌زدیم، که دراز می‌کشیدیم و رنج می‌بردیم، که خوابمان نمی‌برد، که شادی را احساس نمی‌کردیم، که لبخندهامان عمیق نبود...
درد ما مدت‌ها، آرام آرام با گوشت و استخوان ما عجین شده‌بود و ما به مزمن‌ترین حالتِ یک انسان، غمگین بودیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و حوصله‌ای برای شرح و گریستن نداشتیم.
داشتیم از درون می‌سوختیم و دیگران را آرام می‌کردیم، مرهم می‌شدیم و دلداری می‌دادیم.
نا آرام‌ترین بودیم و می‌گفتیم: آرام باشید، درست می‌شود.
و خودمان با درد لاعلاجی بر جان، ایستاده‌بودیم و باور داشتیم درست نمی‌شود...

#نرگس_صرافیان_طوفان