کم کم به مرحله‌ای تو زندگیت میرسی که برای نبودن‌ها بی‌قراری نمیکنی، دیر جواب دادن ناراحتت نمیکنه، حساسیت‌هات کمتر میشن و آدم‌ها رو تو جایگاهی از زندگیت قرار میدی که لیاقتش رو دارن.

این نسخه قوی از من یه شبه شکل نگرفته، این من جدید از تجربه اومده، از درد اومده، از بی اعتمادی اومده، از سواستفاده اومده، از افسردگی اومده، من مجبور شدم یه چیزهایی رو پشت سر بذارم که به این مرحله‌ای که الان هستم برسم.

یادآوری:
خیلیا دارن یواشکی چِکِت میکنن
ببینن تو کدوم مرحله ای!
لطفا جا نزن :)

عباس کیارستمی میگه:
آدم به مرحله‌ای می‌رسد که
دیگر نیرویش برای مقابله کافی نیست

آخرین مرحله ناامیدی اینجوریه که فکر میکنی شاید به اندازه کافی دوست داشتنی نیستی.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

همه‌ی آدما توی هر مرحله از زندگیشون یه رفیق دارن. ولی اونایی خوش‌شانس هستن که همون یه دونه رفیق رو توی تموم مراحل زندگی در کنارشون دارن

The first step toward change is awareness. The second step is acceptance.

اولین قدم برای تغییر، آگاهی است.
مرحله دوم پذیرش است.

لطفا من رو به مرحله ای نرسونید که منطقی فکر کنم...
من ورژن منطقیم خیلی بیرحمه...

یہ مرحلہ از⁩ زندگی هم ‌ هست ڪہ بهش
میگن:«بی تفاوتی ناشی از⁩ صبر بیش ‌ از⁩ حد»

اینجوریہ ڪہ دیگہ مثل گذشتہ واسہ نبودن ها
بے قراری نمیڪنی، بابت دیر جواب دادن ها
ناراحت نمیشی، حساسیت هات ڪمتر میشہ،
حسودی ڪردنات ڪمرنگ تر میشہ و قبول
میڪنی ڪہ گاهی وقتا آدما رو باید با لیاقتشون
تنها بزاری.
و این مرحله چقدر که با حال خوب همراهه.️.

اولش میشکنی، خون ریزی میکنی، گریه میکنی و با آخرین نفس هات فریاد میکشی. بعدش توی خودت مچاله میشی، اشک هات رو پاک و سکوت میکنی، چون میدونی هیچ کسی قرار نیست صدات رو بشنوه. آخرین مرحله ولی از بقیه شون دردناک تره، وقتی که واقعا از درون می میری و دیگه هیچ چیزی به جز تاریکی توی زندگیت نیست. انگار آتیش گرفته باشی، بعدش خاکستر بشی و حالا، خاکسترهات رو باد با خودش ببره.