‏و گریستم به یاد تمام رویا‌هایی که تا میخواستم نوازششان کنم، پژمردند

به نظرم کوچک شمردن غم یک نفر دیگه و مدام یادآور شدن به اینکه «برو خدا رو شکر کن فلان نشده» از ضایع‌ترین کارهاست!

آخر شعر سفر، آخر عمر منه؛ لحظه‌ی مردن من، لحظه‌ی رسیدنه.

یچیز جالبی که یبار تو یکی از کتابام خوندم این بود که بسیاری از کودکان وقتی نسبت به مرگ و مردن آگاه میشن، بصورت ناهشیار با خودشون عهد میبندن که هیچ وقت سرمایه گذاری کاملی روی زندگیشون نکنن و هرگز به شخصی دلبسته نشن! چون میدونن که روزی زندگی به پایان میرسه و شخص محبوبشون رو از دست میدن. پس در بزرگسالی ممکنه از ورود به رابطه و دوست داشتن یه فرد ترس و واهمه داشته باشیم. پس ما یا انتخاب میکنیم که با وجود فانی بودن دنیا زندگی کنیم، یا بخاطر هراس برای از دست دادن افراد مورد علاقه ی زندگیمون، روی به محدود سازی خودمون میاریم و در جبهه مرگ می ایستیم تا زندگی!

بعداً؟ بعداً دیگه اسمت با قلب سیو نیست.
بعداً دیگه با نوتیفت نمی‌خندم.
بعداً هرکدوممون یه سر دنیاییم.
بعداً دیگه ذوق ندارم.
بعداً دیگه دلم باهات صاف نمیشه.
بعداً دیگه دوستت ندارم.
بعداً دیگه پروانه‌های تو دلم مردن.
بعداً دیگه از چشمم افتادی.
بعداً دیگه اون آدم قبلی نیستم.
بعداً دیگه نمی‌شناسمت.

خوش به حال برگ های پاییزی. وقتی خزون و زرد شدن و دیگه جونی توی تنشون نموند میتونن بالاخره از درخت رها بشن ولی آدم خزون و زرد و تیکه تیکه میشه ولی باز هم مجبوره با کالبد بی جونش خودش رو روی شاخه نگه داره. آدم حتی حق نداره بعد از بارها مردن توی زندگی، راحت آروم بگیره و بمیره.

انقدر از اخرین باری که از یکی واقعا خوشم اومده گذشته، که فکر کنم پروانه‌های تو دلم نمردن. به صورت کامل منقرض شدن.

چشم‌هایت،
تمام چیزی‌ست
که از زندگی می‌خواهم...
نگاهت را که
داشته باشم
هزاران بهانه دارم
برای نفس کشیدن،
برای زنده ماندن،
برای عاشق شدن
و حتی برای مردن!


#فرشته‌رضایی

به منزله ی کوچک شمردن دغدغه ها که نه ولی گاهی واقعا از صد تا تراپی بهتره وقتی یکی که میدونی آدم حسابیه و قبولش داری در میاد بهت میگه فلان چیزم الکی واسه خودت گندش کردی!
آدم حس میکنه از تو یه قوطی تن ماهی جهیده به دنیای بزرگ بیرون.

اگه عشق بیشتری توی دنیا وجود داشت، آدمای کمتری می‌مردند

.࿐