چشم هایم را به بیمارستان مے برم....
نمے בانم چه مرگشان شـבه! ..... هر شب בر خواب جایشان را خیس مے ڪننـב…!

افسوس که انسانها چنان به روزگار اطمینـــــان دارند که انگار وقت مرگشان معین است…
گاهـــــــــــــــــــــــی چنان آماده ی جهنـــــــم اند انگار تا به حال آنرا دیده اند…
گاهــــــــــــی چنان به دنیا دل می بندند انگار آخرتی درکار نیست…
و گاه چنان خود را تنها می بینند که انگار خدا هم نیست…
افسوس…:(

گاهی سرنوشت انسانها قبل از مرگشان به پایان می رسد...

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای
رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای

تنها دلش خوش است به اینکه یکی دوبار
با واسطه سلام برایش رسانده ای

حالا صدای او به خودش هم نمی رسد
از بس که بغض توی گلویش چپانده ای

دیدم دوباره شهر پر از جوجه فنچ هاست
گفتند باز روسری ات را تکانده ای

می رقصی و برات مهم نیست مرگشان
مشتی نهنگ را که به ساحل کشانده ای

بدبخت من ، فلک زده من ، بد بیار من...
امروز عصر چای ندارم ... تو مانده ای