وقتی می‌خواید به من زنگ بزنید؛
واقعا بشینید با خودتون بررسی کنید که آیا حرفتون ضرورت داره؟ چقدر ضرورت داره؟ مطمئنید که نمی‌تونید توی پیام بیانش کنید؟
اگه جواب همه‌ی اینا بله بود، بازم زنگ نزنید مرسی.

می‌نویسم و ناگهان پاک می‌کنم؛ چون یهو از خودم می‌پرسم « مطمئنی هنوز هم می‌فهمه؟! مطمئنی هنوز هم قلب داره؟! »

تو افسردگی دقایقی وجود داره که مطمئن نیستی بتونی به لحظه بعد برسی. نمی‌دونم چطور بگم که کلیشه نشه. لحظاتی که مطمئنی دقیقه بعد رو با این حد از خلا و فروپاشی نباید ببینی، منطقی نیست که ببینی، اما می‌بینی. می‌بینی و باز درد می‌کشی.
و نمی‌تونم بگم چقدر تجربه این لحظات سهمگینه.

ایده های زیادی دارم ولی وقتی بزرگ میشن و میخوام با ذوق و شوق از خونه راهیشون کنم به مسیر عمل، یه غول گنده توی جاده ایستاده و اسمش "خب اینکارو هم کردی تهش که چی" هست. این موجود با زمزمه ی "مطمئنی این کاریه که میخوای تا آخر عمر انجامش بدی؟ و گیریم موفق شدی بهترین نتیجه رو هم گرفتی، واقعا خوشحال میشی؟ حالا سی سال دیگه داری چی کار میکنی؟" ایده هام رو ضعیف میکنه و میبلعه. هی گنده تر میشه و دیگه کل جاده رو بسته.
گاهی صدای پاشو از پنجره میشنوم‌. یا گرمی نفس های متعفنشو پشت گردنم حس میکنم.
میخواد منم ببلعه...

شما مغرورا
همیشه " همینی که هست " رو به کسایی میگید که از بودنشون خیلی مطمئنید :)

‏عشق واقعا پدیده عجیبیه ، فکر کن طرف رو نه زاییدی ، نه زاییدتت ، نه هم‌خونته ، نه گذشته‌ی مشترکی دارین و نه حتی مطمئنی که آینده مشترکی خواهید داشت..
یهو یه آدمی تلپی میوفته وسط زندگیت و تو حاضری جونتم واسش بدی..
خیلی عجیب و غیرمنطقیه...️

از کجا مطمئنی پسری که دوستش داری دوستت داره؟

قشنگترین حس زمانیه که یه اتفاق خوب برات میفته و تو مطمئنی اون اتفاق یه هدیه از طرف خدا بوده برای تو!
درست مثل پیدا شدن یه سری از آدما تو زندگیمون دقیقا وسط روزایی که حتی فکرشو هم نمیکردیم...

‏از اونی که میخواد بره لازم نیست بپرسی چرا میخوای بری یا کجا میخوای بری. همین که ازش بپرسی «مطمئنی؟» کفایت میکنه

اگر قهر میکنی ولی مطمئنی که نهایتا چند ساعت بعد همه‌ چیز حتی بهتر از قبل میشه، آدم درستی ‌رو انتخاب کردی …