یه روز التیام پیدا میکنی؛ از همه‌ی اون چیزهایی که درموردشون حرف نمیزنی. همه‌ی اون وقت‌هایی که یه معذرت‌خواهی ساده هم نشنیدی، همه‌ی اون کلمات یا رفتارهایی که بهت آسیب زدن. از سایه‌ی اون ترس مسخره که هیچوقت قرار نیست «دوست‌داشته» بشی— التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی.

بی‌احترامی در‌هایی رو می‌بنده که معذرت‌خواهی هم نمی‌تونه بازشون کنه.

امیدوارم درمان بشی
از همه چیزایی که کسی ازت
بابتشون معذرت خواهی نکرد.

من تورو نبخشیدم.
گفتم بگم که مدیونت نباشم.
که اگه دیدی هی نمی‌شه برات، بدونی کی کجا تورو نبخشیده.
که اگه یکی یه جوری یه جایی امیدتو زنده و مرده کرد بدونی قبلا خودت با من کردی و نبخشیدمت هنوز.
احتمالا نمی‌بخشمت هیچوقت، فقط خواستم در جریان باشی.
خودت اومدی، خودت زدی، خودت رفتی..
تازه معذرت خواهی‌ام نکردی.

امیدوارم درمان شی از همه چیز‌هایی
که هیچکس ازت معذرت خواهی نکرد.

‏نمیدونم چرا همه اینطوری شدن که توقع دارن تو معذرت خواهی کنی تو بگذری تو خودتو نادیده بگیری ولی اونا هفت خط عالم باشن.

من از خودم معذرت میخوام برای تموم وقتایی که قدرم دونسته نشد، اما همچنان ادامه دادم.

بخاطر اینکه به تو قدرتی دادم که بتوانی مرا ناراحت کنی از خودم معذرت میخواهم

یه جایی خوندم نوشته بود:
"معذرت خواهی باید به اندازه همه‌ی بی‌احترامیایی که تو دعوا شده
پر سر و صدا باشه"
و این منطقی ترین و درست ترین
تکستی بود که تا حالا خونده بودم.

دوره ای شده که باید بگیم :
معذرت میخوام که تو غلط کردی!