مشکلی که من با لغت "معلولیت" دارم این است که

به محض شنیدن معلولیت، همه به یاد کسانی می افتند که نمی بینند یا نمی شنوند یا نمی توانند راه بروند.
.
.
.
در حالی که اینها اگر هم معلولیت باشد، ساده ترین شکل آن است.
.
.
.
آنها که احساس در وجودشان مرده است را معلول نمی دانیم.

آنها که نمی توانند یا نمی خواهند یا نیاموخته اند که صادقانه در مورد احساسشان حرف بزنند را...

معلول نمی دانیم.

آنها که نمی توانند دوستی های خوب و بلندمدت بسازند را معلول نمی دانیم.

آنها که نمی توانند بفهمند که در زندگی چه می خواهند را معلول نمی دانیم.

آنها که چشمشان جز خودشان نمی بیند را معلول نمی دانیم.

آنها که دستشان به امید نمی رسد و در انتظارند که دیگران امید و انگیزه را پیش پایشان قرار دهند را...

معلول نمی دانیم.

این "معلولیت های واقعی" را نمی بینیم.

و از اینکه دست و پا و چشم و گوش داریم، احساس سلامت می کنیم!


"جامعه شناس، فرد راجرز"

همه ما یه عالمه مستند از آدمایی دیدیم ک با وجود معلولیت کارایی می‌کنن ک حتی واسه یه آدم سالم هم راحت نیست، اونا قدرت‌شون رو از اراده و فکرشون گرفتن
خیلیا تو شرایط سخت زندگی شادی برای خودشون می‌سازن، تسلیم نمی‌شن و تا آخرین روزی ک روی زمین هستن ب کارشون، فکرشون و چیزی ک می‌خوان باشن پایبند میمونن
ما هم یکی از همون خیلیا هستیم!
این خیلی طبیعیه ک گاهی از بعضی از این‌ کارا ک شاید خوب پیش نمیرن خسته شیم، اما اینکه از صرافت انجام دادنش بیفتیم طبیعی نیست
پیروزی تلاش میخواد، پیگیری می‌خواد و ادامه دادن
زندگی هزارتا قله ریز و درشت داره ک برای پیروزی باید رو همه اونا پرچممون رو بزنیم
+
خدا قوت قهرمان♥҉