از وقتایی که بی دلیل ناراحتم متنفرم. این همه دلیل برای ناراحتی هست چرا مغزم یکیشونو پیدا نمیکنه که حداقل فکر کنم فقط افسرده‌م. نه هم افسرده هم دیوونه.

هر روز با پنج نفر حرف می‌زنم و چهارتاشون صداهای تو مغزمن.

نمی‌دونم؛ شاید مغزم داره سعی می‌کنه با یادآوری خاطرات خوب، ازم محافظت کنه.

overthink
خیلی کلمه کوتاه و ناچیزیه در قبال کاری که من با مغزم انجام میدم.

بعضی وقتا برا انجام یه کاری هم مغزم گفته نه، هم قلبم؛ ولی باز اون کار رو انجام دادم. نمیدونم کدوم زبون نفهمی داره توم تصمیم میگیره...

آنقدر در مغزم با خودم حرف زده‌ام که اگر آنها را می‌نوشتم، کتابی میشد به نام:
تمایل به خاموشی در پس ذهنی نا آرام.

گریه دارم و گریه‌م نمی‌آد. کاش وقتی برعکس می‌خوابیدم اشکام می‌رفتن تو مغزم و این فکرای "چرا من نه؟" رو می‌شستن و می‌بردن.

اگه تا دیروز من رو داشتی به لطف قلبم بوده، اختیارم بیفته دست مغزم دیدنم واست آرزو میشه.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

مغزم: جوری که باهات رفتار می‌کنن، رفتار کن.
قلبم: تو یه همچین آدمی نیستی...


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

بعضی از این "عزیزم ببخشید پیامت رو ندیدم" درواقع اینجوریه که "پیامت رو دیدم ولی حوصله‌ات رو نداشتم و ازت خوشم هم نمیاد اما اونقدر شجاعت ندارم بیام بگم داری روی مغزم سوهان می‌کشی پس میگم پیامت رو ندیدم که خوب به‌نظر برسم درحالی که هزاربار موبایلم از پیامت بیب بیب کرد"