نمی‌دونم؛ شاید مغزم داره سعی می‌کنه با یادآوری خاطرات خوب، ازم محافظت کنه.

overthink
خیلی کلمه کوتاه و ناچیزیه در قبال کاری که من با مغزم انجام میدم.

بعضی وقتا برا انجام یه کاری هم مغزم گفته نه، هم قلبم؛ ولی باز اون کار رو انجام دادم. نمیدونم کدوم زبون نفهمی داره توم تصمیم میگیره...

آنقدر در مغزم با خودم حرف زده‌ام که اگر آنها را می‌نوشتم، کتابی میشد به نام:
تمایل به خاموشی در پس ذهنی نا آرام.

گریه دارم و گریه‌م نمی‌آد. کاش وقتی برعکس می‌خوابیدم اشکام می‌رفتن تو مغزم و این فکرای "چرا من نه؟" رو می‌شستن و می‌بردن.

اگه تا دیروز من رو داشتی به لطف قلبم بوده، اختیارم بیفته دست مغزم دیدنم واست آرزو میشه.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

مغزم: جوری که باهات رفتار می‌کنن، رفتار کن.
قلبم: تو یه همچین آدمی نیستی...


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

بعضی از این "عزیزم ببخشید پیامت رو ندیدم" درواقع اینجوریه که "پیامت رو دیدم ولی حوصله‌ات رو نداشتم و ازت خوشم هم نمیاد اما اونقدر شجاعت ندارم بیام بگم داری روی مغزم سوهان می‌کشی پس میگم پیامت رو ندیدم که خوب به‌نظر برسم درحالی که هزاربار موبایلم از پیامت بیب بیب کرد"

شاید اگه اون صدای توی مغزم دو دقیقه خفه میشد وضعیت بهتر پیش میرفت.

صداهای توی سرم زیاده. هیچ کس به این عوضی ها یاد نداده وسط حرف هم دیگه نپرن. داد نزنید! چرا آدمای توی مغزم بلد نیستن آروم صحبت کنن؟ چرا با هم مذاکره و نتیجه گیری نمی‌کنید و هر کدوم ساز خودتونو میزنید؟ ساز های متناقض... این سمفونی، مسخره و فالشه! لطفا خفه شید.