‏و چقدر همون‌جا گناه داشتم که مقصر همه چیز تو بودی، ولی من گردن گرفتم تا از دستت ندم.

‏غصه نخور عزیزم؛ تو مقصر نیستی، گاهی
‏نمیشه واقعا بعضی چیزا رو تغییر داد.


. .

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

ولی بیاین قبول کنیم تو هر بحث و دعوایی اونیکه بیشتر داغ کرده و داد و بیداد میکنه، بی گناه تره. مقصرا همیشه به خودشون مسلطن و آروم و بی صدا میشینن نگات میکنن تا تو داغون بشی ..

احساس می‌کنم تمام رفتارهام با اطرافیانم فیک شده و خود واقعیم نیستم چون حس می‌کنم اونا هم خود واقعیشون نیستن و مقصر تمام اینا تویی.

گاهی وقتا فقط همین که بذاری یه نفر با خیال راحت بره دنبال چیزی که هیچ ایده‌ای راجع بهش نداره، و اجازه بدی حتی اگر بی‌راهه میره، ته مسیر به نتیجه‌ای که خودش تجربه کرده برسه و حسرتی نخوره و یا حداقل برای حسرت‌هاش؛ عزیزش رو مقصر ندونه و توی این رینگ بوکس احساسات متناقض گیر نکنه، بزرگ‌ترین کاریه که میشه در حقش کرد.

من داشتم میسوختم که تو آمدی
و مرا بابت بوی خاکستر مقصر دانستی.


. .

میتونی مدت‌ها به خودت دروغ بگی
میتونی سالها دیگران رو مقصر همه چیز بدونی
میتونی هر جور که دلت میخواد هر کسی رو قضاوت و هر چه میخوای بهش بگی
ولی در نهایت خودت میدونی که هستی، چه کردی و چه نباید میکردی
و این تو رو به پوچی و انزوا میکشونه.
زندگی به‌شهامت نیاز داره. شهامت اصلاح خودت.

تازگیا مد شده همه میگن:
«میخوایم آدم‌های سمی زندگیمون رو کنار بذاریم»
ولی هیچ‌کس نمیگه:
«میخوام روی خودم کار کنم تا آدم بهتری باشم»
همه تصور میکنن خودشون بهترینن و بقیه مقصر و گناه‌کار..!
شاید خودت آدم سمی دیگرانی

مقصر بودن با مسئولیت‌پذیر بودن فرق داره. ما مقصر تراماهامون نیستیم، اما نسبت به مدیریت تأثیرشون روی زندگی خودمون و اطرافیانمون مسئولیم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»