امروز آقای تراپیست یه چیزی گفت که درست بود ولی نتونستم هضمش کنم.
گفت بعضی آدما وقتی عصبانی میشن برای اینکه به لحاظ روانی تخلیه بشن نیاز دارن تو رو هم عصبانی کنن.
مثلا سر صحنه تصادف اگه بهش بگی ببخشید من مقصرم بودم و جبران می‌کنم و...، کوتاه نمیان و تا عصبانیتت رو نبینن رها نمی‌کنن.

رفتن که تقصیر تو نبود.
من
خودم را سرزنش میکنم.

باید آنقدر عاشقانه برایت مینوشتم که فرصت نکنی به رفتن فکر کنی..
باید دیوانه وارتر دوستت میداشتم تا دیوانگی‌ام به تو هم سرایت کند و یادت نیاید که عشق ما از اول بی منطق بود....

باید روزی که میدانستم میخواهی حرف رفتن بزنی دهانت را با بوسه میدوختم ..

آه
من چقدر مقصرم ...
و تو مثل همیشه بیگناه ...

#ناشناس

یادته میگفتی ازم خسته شدی بگو
الان چیشد تو خسته شدیو رفتی
از من مقصرم؟هه


. .

‏هر بدبختی تو زندگیم میکشم تهش میرسم به اینکه خودم مقصرم

من پیوسته از تو گریخته ام و به اتاقم ، کتابهایم ، دوستان دیوانه ام
و افکار مالیخولیائی ام پناه برده ام
قبول دارم که کله شق بودم
اما تو هم همواره فقط در پی اثبات سه چیز بودی :
اول آنکه در این ارتباط بی تقصیری ؛
دوم آنکه من مقصرم
و سوم ، با بزرگواری تمام حاضری مرا ببخشی !!