همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

اونی که موند مهمه نه اونی که قول داد میمونه.

زمانی میتونی رُک باشی که بفهمی دیگران براشون مهم نیس باحرفاشون چه احساسی در تو شکل میگیره! ولی تو با این حال برات مهمه.

حتی دست هایی که توان حرکتشون رو داری اگه روزی آسیب ببینن دیگه تحت کنترل تو نیستند. تو مالک هیچ چیز نیستی، رها شو از همهمه ی روزگار.

‌
از یه جایی به بعدم با اینکه برات مهمه
ولی دیگه به زبون نمیاری ..

آدم‌ها گلایه میکنن چون براشون مهمه، چون هنوز امید دارن، چون فکر میکنن هنوز یه چیزهایی بینتون هست که میشه با حرف زدن درستش کرد، چون دوستتون داره، چون خاطرتون عزیزه، کاش وقتی این رو متوجه بشید که دیر نشده باشه.

ولی کاش یکی بود بهم میگفت:
"بشین رو به روم از چیزایی که فکر میکنی
واسه هیچکس مهم نیست و هیچکس
نمیفهمه برام بگو
واسه من مهمه، من میفهمم!...

‏وقتی بزرگ میشی دیگه تعداد آدما برات مهم نیست واقعی بودنشون مهمه

𝐊𝐧𝐨𝐰𝐢𝐧𝐠 𝐰𝐡𝐞𝐧 𝐭𝐨 𝐥𝐞𝐚𝐯𝐞 𝐢𝐬 𝐬𝐨 𝐢𝐦𝐩𝐨𝐫𝐭𝐚𝐧𝐭
𝐓𝐡𝐞 𝐣𝐨𝐛
𝐓𝐡𝐞 𝐩𝐚𝐫𝐭𝐲
𝐓𝐡𝐞 𝐫𝐞𝐥𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧𝐬𝐡𝐢𝐩

اینکه بدونی چه موقع بری و ترک کنی خیلی مهمه
شغلت رو
مهمونی رو
رابطه رو ..

این که همه چیو به همه نگی هم یه مهارت مهمه.
‌