به اون قسمت از بزرگسالی رسیدم که حس میکنم از همه عقب موندم.

از اولین سالی که جدا شده بودیم گذشت و منتظر موندم تا روز تولدم برسه و برگردی، روز تولدم رسید و برنگشتی اونجا بود که فهمیدم دیگه قرار نیست هیچ موقع برگردی.

دوسال پیش به خواستگاری یکی جواب منفی دادم!
الان اون مهاجرت کرده آلمان;
منم امروز تو مترو لای در موندم...

..

لیاقت تو آدمیه که دنبال بهونست بره، نه منی که همه‌جوره موندم.


. .

حس بلاتکلیفی اونجایی که با دست پست می زنه
و با پا پیشت می کشه رو نزار قبانی خیلی
قشنگ توصیف کرده:
" مِثلَ سیجارَهٍ، بَقیّت فی اِصبَعَیکِ لا تُدَخِنینی
و لا تُطِفئینَنی! هَل نَسیتی اِنّی اَحتَرِق؟ "
مثل سیگار روشنی که نه کشیدی و نه خاموشش
کردی لای انگشتات باقی موندم، آیا
فراموش کردی که در حال سوختنم؟

تو گفتی همه میرن من موندم که بهت ثابت کنم من همه نبودم :)

من برای رفتن شما گریه نمی‌کنم، برای اینکه جا موندم گریه میکنم.

من نرفتم چون دست از دوست داشتنت کشیده بودم؛
من رفتم چون هرچقدر بیشتر می‌موندم، همونقدر کمتر خودمو دوست داشتم.

. .

جدی خرجم به دخلم نمیخوره با اینکه عملا هیچکاری بجز روتین زندگی انجام نمیدم؛ نه سفری، نه تفریحی، نه وسیله گرونی… ولی بازم موندم تو خرجام.

همه ی ما یه روزی این شعرو زندگی کردیم

"یادت میاد یه روز برات دوست دارم میخوندم؟
با شوق رویت تا سحر چشم انتظار میموندم؟
اما دیگه تموم شد
عمرم به پات حروم شد"