همه چی عادیه، روزا میگذرن و کارها پیش میره؛
یهو صبح پا میشی میبینی حالت خوب نیست، یه غمی که گوشه دلت بیدار شده
غمی که بازمونده از اون اتفاقاتیه که ازش فرار کردی، نمیشه ازش فرار کرد فقط باید زمان بدی، بپذیری و رها کنی..

خیلی مراقب خودمم که همین‌قدر ذوقی که برام از زندگی باقی مونده توی وجودم نمیره چون خوب می‌دونم ذوقم که بمیره خیلی‌هارو کور می‌کنم.

گاهی وقتا ذوق آدما تنها داراییشونه...
تنها چیزی که براشون مونده تا طاقت بیارن؛
بیا ذوق کسی رو کور نکنیم :)

بعضیا اصالتشون رفته، کثافتشون مونده.

مخصوصِ زمانیه که
آدم اونقدر زیاد منتظر
مونده  که بی‌قرار شده
و نمی‌دونه قراره چه
اتفاقی بیفته.

یه موقع‌هایی هست که دوست داری حرف بزنی٫ تلاش کنی٫ بجنگی ولی نمیدونی دیگه برای چی باید تلاش کنی و ادامه بدی، چون هیچ چیز قشنگی باقی نمونده و دیگه شک داری که ارزشش رو داره یا نه.

Sometimes we don't talk! Because there's nothing left to say

گاهی ما حرف نمیزنیم
چون که دیگه چیزی برای گفتن نمونده.

وانمود میکنم از همه چی رد شدم،ولی ردش رو روح و روانم مونده.

یه سری سوالایی توی زندگی آدم هستن که هیچ جوابی ندارن، ولی همه‌ی زندگی آدم رو هم شامل میشن، مثلا اونجا که جناب سعدی میگه: "من چرا دل به تو دادم؟ که دلم می‌شکنی"، از قرن ششم تا حالا همینجوری بی‌جواب مونده و تا همیشه هم بی‌جواب میمونه

۵۰ درصد مشکلات با دوش و خواب درست می‌شه و بابت ۵۰ درصد باقی‌مونده می‌تونی خودتو BOKOSHI.