Sometimes we don't talk! Because there's nothing left to say

گاهی ما حرف نمیزنیم
چون که دیگه چیزی برای گفتن نمونده.

وانمود میکنم از همه چی رد شدم،ولی ردش رو روح و روانم مونده.

یه سری سوالایی توی زندگی آدم هستن که هیچ جوابی ندارن، ولی همه‌ی زندگی آدم رو هم شامل میشن، مثلا اونجا که جناب سعدی میگه: "من چرا دل به تو دادم؟ که دلم می‌شکنی"، از قرن ششم تا حالا همینجوری بی‌جواب مونده و تا همیشه هم بی‌جواب میمونه

۵۰ درصد مشکلات با دوش و خواب درست می‌شه و بابت ۵۰ درصد باقی‌مونده می‌تونی خودتو BOKOSHI.

تو خیلی مونده برسی به جاهایی که من خیلی وقته ازش گذشتم.

‏یکی از اقای سلیمی پرسیده بود کی باید رها کرد؟ خیلی خوب گفته بود جایی که متوجه میشی داری تنهایی برای منافع دو نفر میجنگی. اونجا که میفهمی اونی که دچاره فقط تویی. جایی که میفهمی اشتراکات خیلی کمه و صرفا خاطره‌ها مونده.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

توی من دیگه ذوقی نمونده که بخوای کورش کنی هرجوری دلت میخواد رفتار کن.

‏فکر اینکه باقیمونده‌ی عمرم هم بخواد مثل تا اینجاش پیش بره، مدام مثل یه حفره‌ی بزرگ ترسناک می‌بلعدم.

دیگه هیچ‌وقت اون «من» قبلی نمیشم.
به جاش یه آدم قوی‌تر، با برنامه‌تر، صبورتر، با اراده‌تر و باحوصله‌تر میشم.
به هر خواسته‌ای که حسرتش ته دلم مونده می‌رسم؛ به آرزوهای قشنگم نزدیک‌تر میشم.
اون «منِ» بی اعتماد به نفس و افسرده دیگه وجود نداره؛ اونو توی خودم کشتم و فقط از تجربه‌هاش درس می‌گیرم! 🤍

من مطمئنم وقتی که بمیرم...
اینقد تنم بوی آرزوهای به دل مونده رو میده که یادشون میره ازم بپرسن نماز خوندی یا نه...:))!