ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

تئوری ایستگاه قطار رو شنیدی؟ میگه زندگی مثل یه ایستگاه قطاره، آدم‌ها میان و میرن، بعضی‌ها یه مسیر طولانی رو همراهتن، بعضی‌ها هم قبل از اینکه آماده خداحافظی باشی پیاده میشن میرن، ولی هر کسی یچیزی بهت یاد میده حتی اگه قرار نباشه برای همیشه بمونه مهم اینه که بدونی کی باید اون شخص رو نگه‌اش داری و کی باید بذاری سوار قطار بعدی خودش بشه چون همه تو یه مسیر نیستن و اشکالی هم نداره.

من حافظه‌ام دیگه مثل قبلا خوب نیست ولی یسری چیزها رو تا ابد و یک روز یادم‌ میمونه.

فرق من با پارسال اینه که تلاش بیهوده برای نگه داشتن آدم‌ها تو زندگیم نمیکنم، کسی که بخواد کنارم میمونه، کسی هم که نخواد میره، نیازی به آدمی که قلبش با من نیست ندارم.

این نوع خوابیدن که با ناراحتی خیلی زیاد میخوابی و بعدش با غم و ناراحتی فراوان بدون اینکه بخوای بیدار میشی، تقریبا مثل مرگ میمونه.

اگه قهر کرد، نذارید زیاد قهر بمونه
اگه ناراحت شد، نذارید زیاد ناراحت
بمونه، اگه یکم دور شد، نذارید زیاد
دور بشه، فاصله خسته میکنه،
ترد میکنه، عوض میکنه، بی‌حوصله
میکنه و یه آدم جدید میسازه.

‏دیدین موهامون هعی سفید میشه،
موهای سفیدی که رو سرمون هعی زیاد و زیادتر میشه، اینا ارث بابامون نیست
حرفهای نزده تو دلمونه....

People never remember the million times you've helped them. Only the one time you don't.

مردم هیچوقت اون یه میلیون باری که بهشون کمک کردی رو یادشون نمیمونه،فقط اون یه باری رو یادشون میمونه که بهشون کمک نکردی.

‏اونی که برمی‌گرده عاشق نیست، پشیمونه!
اونی که عاشقه اصلا نمیره که بخواد پشیمون برگرده‌‌...!

بهترین دوستت همونه که یهویی باهاش دوست شدی و فکر نمیکردی یه روز جزو بهترین آدمای زندگیت بشه.


. .