از جسمی مُرده انتظار دارم بخندد، راه برود، عشق بورزد و برای آینده‌ای که هیچ میلی به تجربه‌اش ندارد تلاش کند.

حس میکنم قابلیت آشنا شدن با آدمای جدید درونم مُرده

.࿐

فکت‌ترین حرفی که تاحالا شنیدم اینه که “درست زمانی که دیگه برات مُرده؛ یادت میوفته باز”

هر کدام از ما آدمها در یک برهه ای از زندگیمون درگیر آدمهای اشتباهی شدیم...
نابینا و ناشنوا شدیم...
گفتند و گوش نکردیم...
راه درست را پیش پایمان گذاشتند و بدترین مسیر رو انتخاب کردیم...
پافشاری کردیم روی آدمِ اشتباهِ زندگیِمان...
زمین خوردیم و از سر خجالت بلند نشدیم...
خوابیدیم و زار زار گریه کردیم....

کافی نیست اینهمه غصه خوردن؟
بلند شید،خودتان را بتکانید و ثابت کنید تغییر کرده اید...
باور کنید هیچ کس بعد از رفتنِ کسی نمُرده...

اون قسمتی از وجودم که تو رابطه دنبال بوجی‌موجی و یادش بمونه غذای موردعلاقم چیه مُرده، الان فقط میخوام بدونم هدف شما تو زندگی چیه؟

بدترین نوعِ بدقولی، قولِ الکی دادن به خودته.
قولِ اینکه درست می‌شه، هیچ اتفاق بدی نمی‌افته، این دفعه فرق داره، این یکی آدم درستیه؛ همش قول الکیه.
چشاتو باز می‌کنی می‌بینی به خودت هم دیگه نمی‌تونی تکیه کنی؛ چون اعتمادت مُرده!

. .

میدونین چی دردناکه؟تنهایی اگزیستانسیال. اینکه ما میشینیم یه سریال رو میبینیم و فکر میکنیم وای کاش منم یه اکیپ ٦ نفره ی همیشگی داشتم.ولی وقتی وارد دنیای واقعی میشی میفهمی یکی از همون آدما توی تنهایی مُرده و این تنها بودن یه واقعیت انکار ناپذیره…هممون تنهاییم؛ از درون و در نهایت.

چقدر مُرده‌اند آدم‌هایی
که دوستت دارند
و تو دوستشان نداری!
و چقدر حقیرند آدم‌هایی
که دوستشان داری
و دوستت ندارند...!.
‌

بعضی اتفاق‌ها تو زندگیِ آدم هست که قشنگ میفهمه با اون اتفاق یه بار از درون مُرده؛ فکر میکنی تا حالا چند بار تو زندگیت از درون مُرده باشی؟

از مرگ نمیترسم چون هرکی مُرده راضی بوده و برنگشته