یه شب‌هایی تو زندگی آدمیزاد هست که بعد از ساعت‌ها فکر و خیال به خودش میاد و میبینه روحش از اعماق وجود داره گریه میکنه ولی از چشم‌هاش هیچ اشکی نمیاد.

اون توجه و محبت‍‍ی که خودت به طرف یاد بدی چیکار کنه
و کِی تورو ببینه و کجا بهت توجه کنه، دوزار نمیارزه.

محبت و توجه، همراه عشق میاد
غریزیه، همه بلدن

دائم خودتونو یادآوری نکنید!


. .

اون لحظه‌ای که داره بهت خوش‌ می‌گذره ولی‌ یهو غم میاد سراغت چون می‌دونی عمر خوشیت کوتاهه و به این زودی‌ها هم قرار نیست دوباره تکرار بشه.

اگه طرفت با بی توجهی و کم محلی جذبت میشه و میاد دنبالت ، بهتره جای خودت دست یه تراپیستو بزاری تو دستش.

از اون‌هایی که رفتارشون با همه یکسان نیست خوشم میاد، چون این حس رو به آدم میدن که برای خودشون ارزش قائلن و میدونن با کی باید چه رفتاری داشته باشن و چطور حرف بزنن.

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

‌«رها کنید!
چیزی که میاد رو قبول کنید
و اجازه بدید زمانش که تموم شد بره.
چیزی که برای توعه، قطعا بدون تلاش
تو هم می‌مونه.»

شبا خوابت میاد اما دوست داری بیدار بمونی چون روزت رو محبور به انجام کارهایی بودی که دوست نداشتی.

نصف کسایی که قلبشون شکسته،
یه گوشه نشسته بودن و به کسی هم کاری نداشتن،
تا اینکه یکی اومد بهشون گفت : ببین من ازت خوشم میاد و دوست دارم و با همه هم فرق دارم

چطوری جذب آدمای ناامن میشی!
اونا تعداد زیادی از رفتارهای بد رو با اندکی از رفتارهای خوب قاطی میکنن! و هربار که تو از اونها رفتار سمی میبینی، ولی بعدش اندازه ی قطره ای رفتار خوب از خودشون بهت نشون میدن، مغز تو برای اینکه دوباره اون رفتار خوب و تجربه کنه، برای رسیدن بهش میاد تمام رفتارهای مخرب طرفش رو دوباره تحمل میکنه تا دوباره به اون اندک از رفتار خوب طرف مقابلش برسه!