در نامه‌ای نوشت:
«کاش میانه‌ی راه خودت را یادت نرود، همه می‌آیند و می‌روند اما تو تنها فردی هستی که همیشه همراه خودتی.»

میانه‌ی راه ایستاد و از خودش پرسید:
«چرا اندوهِ آدمی، تمامی ندارد؟»

بوکوفسکی می گه:
اگر که نتوانتم تو را تا ابد ببینم
بدان که همواره تو همراه من خواهی بود
از درون و از برون
همراه من خواهی بود
بر نوک انگشتانم
بر تیغه‌های ذهنم
و در میانه‌ها
در میانه‌های آنچه که هستم
از آنچه که از من باقی خواهد ماند.

این خاورمیانه‌ای بودن، شده یه ارّه تو باسن جوونی ما.

#تُ
نه دوری تا انتظارت کشم
و نه نزدیکی، تا دیدارت کنم
و نه از آن منی،
تا قلب‌ام آرام گیرد
و نه من، محروم از توام
تا فراموش‌ات کنم
#تُ در میانه‌ی همه چیزی ...


#محمود_درویش

طرب میانهٔ خوش نیست با منش چه کنم؟!
خوشا غم تو که با ما کنار می‌آید...

#هوشنگ_ابتهاج

شاید کسی فقط می‌خواهد شنیده‌شود، بشنوید.
شاید کسی فقط می‌خواهد دیده‌شود، ببینید.
شاید کسی فقط می‌خواهد در آغوش گرفته‌شود، در آغوش بگیرید.
شاید کسی فقط می‌خواهد دوست داشته‌شود، دوست بدارید.
ببینید و بشنوید و دوست بدارید و در آغوش بگیرید آدم‌ها را.
شاید تسکین بزرگترین حفره و رنج زندگی‌شان، همین باشد.
زندگی پلی‌ست روی پرتگاهی عمیق.
با محبت و لبخندی،
آنان که به کناره‌ی میله‌ها رسیده و به عمق سکوت پرتگاه خیره مانده‌اند را به میانه‌ی پل بازگردانیم.
مراقب همدیگر باشیم،
هیچ‌کس نمی‌داند در دل آدمی که همین‌لحظه دارد می‌خندد و حالش خوب به نظر می‌رسد چه غوغایی برپاست....

دنیاست
آتشی
که مَنَش در میانه‌ام..


"بیدل"

محمود دوریش :

تو نه دوری تا انتظارت کشم..
نه نزدیکی تا دیدارت کنم؛
و نه از آنِ منی تا قلبم آرام گیرد..
و نه من، محروم از توام
تا فراموشت کنم؛
تو در میانه‌یِ همه چیزی .....

کوه را
خستگیِ ایستادن می‌فرساید
رود را
خستگیِ رفتن
و انسان
در میانه‌ی ایستادن و رفتن...

#سابیر_هاکا