زندگی جوری آدمو عوض می‌کنه که خودش هم متوجه نمیشه.یاد میده کمتر اعتماد کنی، کمتر حرف بزنی، کمتر وابسته بشی. یه روز به خودت میای و می‌بینی اون آدم قبلی نیستی، فقط یه نسخه‌ی زخمی‌تر با یه لبخند سردتری!

از معضلات قوی بودن اینه که دیگه کسی درد و رنجت رو به رسمیت نمیشناسه!
چون تو ذهنشون جا افتاده که از پسش بر میای! و در نهایت اون لحظه ای که از درد به خودت میپیچی و انتظار داری به آغوش کشیده بشی و یکی بهت بگه میفهمم من هستم! با جمله تو میتونی قوی باش روبرو میشی!
بعضی اوقات ضعیف بودن حفاظت از سلامت روانته!

زندگی کوتاه تراز اونیه که بخوای آدمایی رو اطرافت جمع کنی که سواد ارتباط ندارن و تو حالا بجای اینکه از سمت طرف مقابلت فهمیده بشی، باید مابقی عمرت و بذاری برای کسی که نه سواد رابطه داره، نه میخواد که یاد بگیره!
بعد به خودت میای میبینی تو تا سطح اون پایین اومدی، ولی اون تا سطح تو بالا نیومده!

همش میگه چرا تو خودتی، چرا تو جمع ما نمیای؟ من از جمع شما بیزارم، جمع شما جمع گرگ‌های غریب کشه، تنهاییم بی‌خطره.

تکلیفتون رو با آدم‌های نصف و نیمه مشخص کنید، آدم‌های نصف و نیمه رو از زندگیتون کلا حذف کنین و بندازینشون بیرون، اینطور آدم‌ها خسته‌ات میکنن اونقدری که وقتی به خودت میای میبینی حتی حوصله خودت هم نداری.

اون لحظه‌ای که داری تایپ می‌کنی، یهو به خودت میای میگی «آخه به کی دارم چی میگم» و پاک می‌کنی

دیدی وقتی توی شرایط سالم و خوب قرار می‌گیری، یهو به خودت میای و میگی چقد تا الان همه چی حقم نبود؟!

من واقعا نمیدونم چرا کنار میایین:))))))))))))))))وقتی میتونید کنار بزارید:)))))))))))))))))

به خودت میای میبینی ساعت‌هاست داری فکر میکنی اما نمیدونی به چی.

به خودت میای می‌بینی آدمایی که برات ارزشمندن، بخاطر ارزشیه که خودت بهشون دادی؛ نه چیزی که خودشون داشته باشن....