بله من هم غمگینم و هم امیدوار
هم خسته ام و هم امیدوار
هم نا امیدم و هم امیدوار
و نمیدونی که این چقدر سخته.

تو به همون اندازه که خوشحالم کرده بودی، ناراحتم کردی و من تصمیم گرفتم نوشتن برای تو رو متوقف کنم، میخوام اعتراف کنم که تو بهم حس بدی دادی، گیجم کردی، باعث شدی فکر کنم آدم ساده‌ای‌ام، شاید هم پر از ایرادم و نباید مهربون باشم؟ ولی هیچوقت ازت نمیپرسم چرا؟ دلیلش رو نگه دار مال خودت، من میرم و خودم رو تغییر میدم، برای بار هزارم بهم ثابت شد خوب بودن جواب نمیده، شایدم میده و تو لیاقتش رو نداری، نمیدونم.

هیچوقت نفهمیدم چقدر دوستت دارم تا اینکه زمان خداحافظی رسید.

اشکال نداره، من فقط فهمیدم هر کسی لیاقت
محبت و لطف‌ منو نداره.

تنهایی خودم رو به حس تنهایی که آدما با وجودشون بهم القا میکنن و بودنشون تنهاترت میکنه رو ترجیح میدم!

من اهمیت میدم، من همیشه اهمیت میدم، اصلا مشکلم همینه.

من تاریکی مطلقی که مال خودم باشه رو ترجیح میدم به اون نوری که به بقیه هم میتابه.

هربار که خودمو نجات میدم، یادم میوفته چیه این آدمیزاد که وسط گرداب وقتی داره میچرخه و فرو میره باز دست‌و‌پا میزنه که یه نوری پیدا کنه. تا بچسبه به زندگی حتی با وجود اینکه میدونه ممکنه بازم بیوفته تو گرداب.

امیدوارم تو شب های قدر
در برابر هر چیزی که از خدا خواستی
خدا بهت بگه :
"اَعطَیتُکَ ما تُرید"
بهتر از چیزی که میخوای بهت میدم....🤍

التماس دعا دارم.️.

من در نهایت فهمیدم آدم‌ها لیاقت دوست داشته شدن رو ندارن، باید بذاری برای رسیدن بهت تلاش کنن و هیچوقت نرسن، رسیدن آدم‌ها رو هار میکنه و آدم هار اونقدر بی لیاقته که چشمش رو روی همه چی میبنده.