‏یه جا چه قشنگ نوشته بود:
کاش آدمیزاد صاحب اختیار گذشته هاش بود..
که دردی اگه کشیده،
بشه که روزی به دلخواه فراموشش کنه.
یا کاش میشد مثل کلاسی که تعطیل شده و تو تکلیفت رو انجام دادی، کوله ات رو برداری و بگی آقا من غصه هام رو خوردم،
میتونم بقیه ام رو جمع کنم و برای همیشه برم؟

آدمیزاد می‌تواند غمگین‌ باشد،
و همچنان صدای خنده‌هایش گوش آسمان را کر کند.

هی نگید من محبتم رو زبونم نیست تو رفتارمه!
اگر بلد نیستید یاد بگیرید!
آدمیزاد «باید»بشنوه که دوست داشتنیه، زیباست و عزیزه...

• |.|

قشنگ‌ترین متنی که امروز خوندم:
با آدماییکه دوسشون دارید حرف بزنید
وقتی ناراحتن، وقتی خوشحالن، وقتی
عاشقن، وقتی دلخورن و نمی‌تونن
ببخشن، وقتی غصه امونشونو بُریده،
وقتی اعصابشون خورده...
آدمیزاد اگه حرف نزنه، باید تنهایی بار
درداشو به دوش بکشه، حرفِ دل
آدمارو پیر می‌کنه، حرف بزنید.!

دروغ است که می‌گویند انسان همه‌چیز را فراموش می‌کند، آدمیزاد آنچه را که از سر گذرانده فراموش نخواهد کرد.

و در نهایت آدمیزاد به نقطه ای می‌رسد که
احساساتش را دور می اندازد
و سنگ بودن را انتخاب میکند.

گفت آدمیزاد تاب نمی آورد،
بلاخره باید یک جایی را داشته باشد به آن پناه ببرد؛
«شهری، دیاری، خانه ای، سایه ای، تنی، وطنی، آغوشی.»

.࿐

از آدمیزاد هیچ بعید نیست
که بگوید «خداحافظ»
و بندبند وجودش «می‌خواهم بمانم» باشد!

آدمیزاد؟
انبوه‌ی از حس ناکافی بودن برای عزیزانش.

آدمیزاد موجودی‌ست که به همه چیز، عادت می‌کند
از جای خالیِ دندانی در دهانش گرفته تا جای خالیِ کسی در جهانش.
آدمیزاد موجود عادت کُننده‌ایست
اما فراموش کننده هرگز!
نه جایِ خالی در دهانش را فراموش می‌کند،
نه جایِ خالیِ در جهانش و نه حفره‌ی خالی در قلبش را...
فقط عادت می‌کند با نبودنشان کنار بیاید

#فرشته_رضایی


. .