من از اون دسته آدمام که وقتی دلم میشکنه؛
به جای اینکه برم مثل آدم به طرف بگم که فلان کارت زشت بوده و من از دستت ناراحتم سکوت میکنمو تو خودم میریزم!
بعد هی بهش فکر میکنم و هزار بار حرفو اتفاقی که ناراحتم کرده رو مرور میکنم بعد هی براش دلیل میارم تو ذهنم یارو رو محاکمه میکنم ولی هیچی به روش نمیارم!
انقد اینکارو میکنمو زجر میکشمو با خودم کلنجار میرم که دیگه کم کم ازون آدم فاصله میگیرم، دیگه دلم نمیخواد ببینمش در حالی که تموم این مدت احتمالا حتی طرف نمیدونه من از دستش ناراحتم!

آدم از نزدیک تریناش که ضربه میخوره نمیشکنه؛
میمیره!