‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین فکت‌هایی که وجود داره و خیلی اتفاق میوفته دوستی‌‌ها یا دوست‌های دوره‌ایه، یه مدت باهاشون خیلی صمیمی میشی، باهاشون کلی حرف میزنی، کلی خاطره میسازی، کلی چیزهای خوب اتفاق میفته، کلی اینتراکشن داری ولی بعد از یه مدت بدون هیچ دلیلی بینتون فاصله میوفته و حتی از هم دیگه خبر هم ندارین.

بعضیا یه جوری تو قلبت میشینن
انگار از اول خونشون بوده🫀

واسه یسری از تصمیم‌ها باید حتما نوک کارد به یه تیکه از استخوان برسه تا تو بیخیالش بشی، وگرنه جدا نمیشی، رها نمیکنی.

نوشته بود:
"اگه با رسیدن به پنجشنبه و جمعه خوشحال نمیشین دوستاتونو عوض کنین
اگه برا رسیدن به شنبه ذوق ندارین شغلتونو عوض کنین.
اگه بی صبرانه منتظری شنبه بیاد و برین سر کار همسرتونو عوض کنین
اگر هم کلا ذوق ندارین خودتونو عوض کنین=))"
به نظرم که خیلی جمله ی عمیقیه.


. .

از معضلات قوی بودن اینه که دیگه کسی درد و رنجت رو به رسمیت نمیشناسه!
چون تو ذهنشون جا افتاده که از پسش بر میای! و در نهایت اون لحظه ای که از درد به خودت میپیچی و انتظار داری به آغوش کشیده بشی و یکی بهت بگه میفهمم من هستم! با جمله تو میتونی قوی باش روبرو میشی!
بعضی اوقات ضعیف بودن حفاظت از سلامت روانته!

هرموقع خواستید پیش کسی درددل کنید، قبلش یه سر به گل‌فروشی بزنید، یه گلدونِ خوشگل بخرید و بشینید با اون صحبت کنید؛
میدونم کارِ تباه و مسخره‌ایه، ولی نه پشیمون میشید، نه بعداً ازتون سوءاستفاده میشه.
|کنجد|


. .

عاشق اون لحظه رهایی از آدم‌هام، اینطوری که تو بارها براشون تلاش میکنی، میدویی میدویی، به بهونه‌های مختلف نگهشون میداری اما یه روز صبح از خواب بیدار میشی و احساس میکنی دیگه بسه، چت‌هات رو پاک میکنی خودش هم حذف میکنی و تادا رها شدی.

حموم زنونه که میگن اینجاست بزن رو صابون ها بیا روده بر میشی از خنده..

..........
..........
..........

‏زمان واقعا همه چیو حل میکنه، سخته، درد میکشی، مثل یه معتادی که داره ترک میکنه بند بند وجودت پر از درد میشه، عصبی میشی، اضطراب داری، خشمگین میشی، اما کم کم میبینی بی حس شدی به همه چی، دیگه متوجه نمیشی، فقط میبینی چقد سختی کشیدی و همه چی مثل قبل جریان داره …

هر چقدر بیشتر بدونی
که فقط به خدا نیاز داری
بیشتر از بنده هاش بی نیاز میشی🤍