این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

حالا بزرگ‌تر میشین می‌فهمین که از یه سن‌و‌سالی به بعد، آدما رو رنج‌های مشترک به‌هم وصل می‌کنه، نه اخلاقای مشترک.

‏یه جمله انگلیسی خوندم یجا، نوشته بود: «شما یا برا ازدواج وارد رابطه میشین یا شکسته شدن قلبتون» چقد دارک و درست بود…
‏رابطه بی سر و ته میشه همین؛ با کلی خاطره و عشق یهو تنها میشی، تو میمونی با کلی غم و غصه.

هر چه سن شما بالاتر میره، بیشتر متوجه میشین که مهم این نیست که چه کسی طولانی تر میمونه، بلکه این مهمه که چه کسی به شما احساس دیده شدن، شنیده شدن، درک شدن، قدردانی و حمایت رو میده...

یه دورانیم از زندگیت هست که واسه یه مدت حالت خوب نیست؛ ولی وقتی ازت میپرسن خوبی؟ دیگه روت نمیشه بگی نه. خجالت میکشی. میشینی میشماری میگی خب، اون بار گفتم نه، دیشبم گفتم نه، امروز باید بگم خوبم...

دچار یه بیماری شدم که
هیشکی به دلم نمیشینه...
..

لطفا وقتی ‌به دل ‌یکی میشینید ‌همون نشسته ‌باقی بمونید ، دیگه بلند نشید ‌لگد و ‌جفتک بزنید :)

Those we love don’t go away, they sit beside us every day.

کسایی که دوستشون داریم نمی میرن،
بلکه هر روز کنار ما میشینن.

ولی بیاین قبول کنیم تو هر بحث و دعوایی اونیکه بیشتر داغ کرده و داد و بیداد میکنه، بی گناه تره. مقصرا همیشه به خودشون مسلطن و آروم و بی صدا میشینن نگات میکنن تا تو داغون بشی ..

واقعا آدم هایی که هیچ وقت به خودآگاهی نمیرسن و نمیشینن فکر کنن که شاید واقعا مشکل از خودشونه و نه کل خلق الله، خیلی بیچاره و ترحم برانگیزن.