من دلم روشن است
به تمام اتفاقات خوب در راه مانده، به تمام روزهای شیرین نیامده،
به لبخندی که یک روز بر لبمان مینشیند،
به اجابت شدن دعاهایمان...

در من زنی تنها زندگی میکند
که هر شب ؛
دیوانه وار به سوگِ خاطراتش مینشیند ؛
زنی که هر دقیقه یِ شبهایَش ؛
عشق را در خودش به بی رحمانه ترین شکلِ ممکن خفه میکند؛
و هر روزش را فاتحانه؛
از خواب برمیخیزد میشود
و میشود همان زنِ قویِ دیروزش....

• فرگل مشتاقی

مهربانی دانه ایست،
حتی اگر ندانی آنرا کجا کاشتی
روزی به بار مینشیند
و درختی میشود

و تو در سایه‌ آن خستگی در خواهی آورد!

دوست داشتنت برفیست سنگین
میبارد!
مینشیند
یخ میبندد و با هیچ افتابی اب نمیشود...

دوست داشتن را آن رفیق مجازی بمن آموخت
او که نه با رنگ صدایم آشناست
نه برق نگاهم
و نه گرمی دستانم.....
بی هیچ چشمداشتی احوالم را میپرسد
و به انتظار سلام دوباره ام
مینشیند
تا خلوت این دل زنگار گرفته را
با کلمات پر محبتش بشکند
او همان است که صدایش با دل خاموشم
هم آهنگ است
دوستش دارم به اندازه ذره ذره تنهایم
و نهایت احساس خشکیده ام
او همان است که به دل ساده ام فهماند
و دوست داشتن چقدر زیباست!!!!

��خواهرم...
هیچ میدانستی
خاکی که بر چادرت
مینشیند...
تشکر و تقدیر
استخوان های
خاکسترشده ی
شهیدان از توست .....
به خاطر حفظ حجابت...

لبخند بزنید ...

لبخند ؛ حتی زمانی که بر لبان یک مرده مینشیند ،

بازهم زیباست...

&ei=BVZ3VZGiEsWuswHkmZ6QAw&psig=AFQjCNHmpwt4BT_Ad94S20OJRC_cQyjsWw&ust=1433970565387460

ماندن همیشه خوب نیست

رفتن هم همیشه بد نیست

گاهی رفتن بهتر است...گاهی باید رفت...

باید رفت تا بعضی چیز ها بماند....

اگر نروی هر انچه ماندنیست خواهد رفت

اگر بروی شاید با دل پر بروی و اگر بمانی با دست خالی خواهی ماند

گاهی باید رفت و بعضی چیزها که بردنی ست با خود برد

مثل یاد،مثل خاطره ،مثل غرور...

و آنچه ماندنیست را جا گذاشت،مثل یاد،مثل خاطره،مثل لبخند...

رفتنت ماندنی می شود وقتی که باید بروی،بروی

و ماندنت رفتنی میشود وقتی که نباید بمانی بمانی

برو و بگذار چیزی از تو بماند که نبودنت را گرانبها کند

برو و بگذار پیش از اینکه رفتنت دردی بر دلی بنشاند،خاطره ای پر حسرت شود

برو و نگذار ماندنت باری بشود بر دوش دل کسی که شکستن غرورت برایش

از شکستن سکوت آسانتر باشد

عشقت را بردار و برو.خوب برو. زیبا برو....

سر به زیر برو هر چند با اندوه با لبخندی بر لب برو، هر چند باری سنگین بر دل و بر دوش شاد برو

شاد از این باش که اگر ترا نشناخت،عشق شناخت

برو و بدان هر جا بروی دست عشق را بر شانه ی خود حس خواهی کرد

نگاهت عاشقانه خواهد شد و صدایت آشنا

وقار را در گام هایت می توان دید و اندوهی عارفانه را در لبخندت

همه ی اینها از آن است که عشق قلب ترا ماُمنی برای بیتوته ی خویش یافته است

و همراهت خواهد ماند تا محضر حضرت دوست

آنکه می ماند اسیر عادت و خویشتن خواهی میشود

ذائقه ی جانش تلخ میشود از شور و شیرین های زود گذر و غبار مینشیند بر آینه ی روحش

رفتن همیشه بد نیست

آنگونه باید بروی که دیده شوی و حضورت مثل لمس بال یک پروانه حس شود

آنگونه برو که هیچ نگاهی نتواند ترا انکار کند و هیچ دلی نتواند...

برو،فقط برو...

وقتی بروی همه چیزهایی که باید بیاید می آید...

.
.
ایــــن فوق العادست یعنـــــــــــے
.
.
.
.
دلم برای دخترانه های وجودم تنگ شده،
برای شیطنت های بی وقفه
بیخیالی های هر روزه،
ناز و کرشمه های من و آینه،
خنده های بلند و بی دلیل
برای ان احساسات مهار نشدنی
حالا اما،
دخترک حساس و نازک نارنجی درونم،چه بی هوا این همه بزرگ شده،
چه قدی کشیده طاقتم!
ضرباهنگ قلبم چه ارام و منطقی میزند!
چه شیشه ای بودم روزی،
اما حالا به سخت شدن هم رضا نمیدهم،
به سنگ شدن می اندیشم،
اینگونه اطمینانش بیشتر است،
جای بستنی یخی های دوران کودکی ام را،
چای های تلخ و پر سکوت امروز گرفته است،
این روزها لحن حرفهایم اینقدر جدی است،
که خودم هم از خودم حساب می برم.....
در اوج شادی هم قهقهه سر نمی دهم و تنها به لبخندی اکتفا می کنم!
چه پیشوند عجیبی است کلمه خانم!!!!!!
همین که پیش اسمت مینشیند،
تمامی سر خوشی و بی خیالیت را از تو می گیرد،
و به جایش وزنه وقار و متانت را
روی شانه هابت می گذارد!
نه اینکه تمامی اینها بد باشد،نه!
فقط خدا کند،
وزنشان انقدر سنگین نشود که دخترک حساس و شیرین درونم،
زیر سنگینی ان بمیرد!
.
"تهمینه میلانی"
.
.

وقتی ماندنت به لجن مینشیند؛

وقتی بودنت کپک میزند؛

رفتن منطقی ترین توجیه است...