چه حوصله‌ای دارین برای تلافی؛
رها کنین مثل محمود درویش که می‌گه:
همین مجازات تو را بس که من دیگر آن طور که تو را می‌دیدم، دیگر نمی‌بینم.

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

فلسفه‌ی اصلی‌ ام در زندگی، اجتناب از آدم‌ها تا جای ممکن بود!
هر چه کمتر آدم می‌دیدم، حالم بهتر بود.

خیلی خسته‌ام، اَگر گربه بودم می‌رفتم بغل اولین آدمی که می‌دیدم می‌خوابیدم تا نوازش بشم.

اینکه جواب پیام یه آدم رو ساعتها نمی‌دید با اینکه امکان جواب دادن دارید و همه ی ما حداقل یک دقیقه وقت رو داریم، حتی با اینکه می دونید نگران میشه طرفتون، اما می تونید تحمل کنید اون حال رو، خوشحال نباشید؛ شما اختلال روان دارید.

"وقتی از خودت دفاع می‌کنی و ناراحت شدنت رو نشون می‌دی، دوستی‌ها و روابط واقعیت رو از دست نمی‌دی؛ فقط سواستفاده کننده‌ها و خودشیفته‌ها رو از دست می‌دی، که خودش برد بزرگیه."

درد یه چیز عجیبه. بهت فشار میاره، می‌پیچه تو دلت، ولی نشون نمی‌دی. لبخند می‌زنی، وانمود می‌کنی همه‌چی خوبه. ولی وقتی شب می‌شه، وقتی تنها می‌شی، تازه می‌فهمی چقدر شکستی. چقدر نمی‌خوای به فردا برسی.

آدمِ امن؟
تو ضعیف‌ترین ورژنت رو نشونش می‌دی و اون؟ تمام تلاشش رو می‌کنه که آسیبی بهت نرسونه، حتی ناخواسته!
امن باشید عزیزان! امن باشید برای هم.

دوست داشتن تو حوصله‌ای که وقتی پیش همید پیداست. تو انرژی‌ای که دارید، وقتی که برای هم می‌ذارید، کارهایی که انجام می‌دین؛ اگرنه تا حرفشو که همه بلدن.

یک‌چیز جالبی که توی آدم‌ها وجود داره اینه که وقتی یک‌نفر مطلقا مطیع توئه، تو به خودت اجازه می‌دی که هر بلایی دلت خواست سرش بیاری اما داستان از جایی تراژدی می‌شه که اون آدم دیگه دلش نخواد توی سلطه‌ی تو باشه. اون موقع تو یک آن به خودت میای و به این فکر می‌کنی که تو با اون آدم چیکار کردی که حاضر شده با همه‌ی عشقش بهت ازت دست بکشه، چیزی که تمام این مدت هرگز بهش فکر نکردی؛ چرا؟ چون هرگز به ذهن‌تم خطور نمی‌کرد که اون آدم یک‌روزی ازت دست بکشه.