خیلی دلم میخواست بیام، بشینم و ثابت کنم که من اون هیولایی که تو ذهنت ساختی نیستم ولی نه حالش رو دارم، نه زبون هم رو می‌فهمیم. هیولا بودن رو میپذیرم.

جهنم را میپذیرم اگر جرمم بوسیدن لب های تو باشد...

#mim.

همه خستگی لبان سرخت را به جان میپذیرم.

جهنم را میپذیرم اگر جرمم بوسیدن لب های تو باشد...

#mim

اشتباهاتم را دوست دارم
آنها همان تصمیماتی هستند که خودم گرفته ام
و نتیجه اش را هر چه باشد میپذیرم
اشتباهاتم را گردن کسی نمی اندازم
میپذیرم که انسانم و اشتباه میکنم
نه فرشته ام و نه شیطان!
و نه انسان کامل!
تا زنده ام برای انتخاب راه درست فرصت هست
وقتی زمین میخورم، بلند میشوم خودم را میتکانم و ادامه میدهم
اشتباهاتم را دوست دارم...
آنها حباب شیشه ای غرورم را میشکنند......
هر زمان به اشتباهاتم پی بردم... بزرگتر شده ام
اشتباهاتم را دوست دارم
آنها گران ترین تجربه هایم هستند ،چراکه برایشان هزینه گزافی پرداخته ام......

دلم گرفته است ...نه اینکه کسی کاری کرده باشد نه ...
من آنقدر آدم گریز شده ام که کسی کارش به اطراف من هم نمی رسد
دلم گرفته است که آنچه هستم را دوست دارم و آنچه هستند را میپذیرم
و آنچه هستم را نمی فهمند و دنیا هم به رویش نمی آورد این تناقض را
پرم از رفت و آمد انسان هایی که گمشده ای دارند و آدم به آدم نشانی اش را میگیرند
چقدر فرق دارم ..با دستهایی که عاشقانه میگیرند ...
با سیگار هایی که مشترک میکشند
با حرف هایی که از سر وجود ِ دیگری / در هم میپرند
تنهایی ام را بغل کرده ام ..
سخت است بفهمی آدم ها گناه نکرده اند که با تو احساس رفاقت میکنند
مشکل از درون توست که گاهی حوصله ی خود بودن نداری..
در خودت شعر میخوانی که جرات بلند سکوت کردن را نداری
در خودت کنار می آیی که جرات بر هم زدن نظم عمومی ِ این رخوت را نداری
در خودت میجنگی که باور کنی دنیا میگذرد
اما در درونت روی حرفت / مثل سنگ ایستاده ای
سخت است باور کنی این نیز میگذرد
و از دورن تشویش بگیری این همه گذشت و باز درگیر ِ گذشتنی
سخت است باور کنی آدم ها به سادگی با هم دوست میشوند ...
و به سادگی از هم می گذرند.../

دلم گرفته است ...نه اینکه کسی کاری کرده باشد نه ...
من آنقدر آدم گریز شده ام که کسی کارش به اطراف من هم نمی رسد
دلم گرفته است که آنچه هستم را دوست دارم و آنچه هستند را میپذیرم
و آنچه هستم را نمی فهمند و دنیا هم به رویش نمی آورد این تناقض را
پرم از رفت و آمد انسان هایی که گمشده ای دارند و آدم به آدم نشانی اش را میگیرند
چقدر فرق دارم ..با دستهایی که عاشقانه میگیرند ...
با سیگار هایی که مشترک میکشند
با حرف هایی که از سر وجود ِ دیگری / در هم میپرند
تنهایی ام را بغل کرده ام ..
سخت است بفهمی آدم ها گناه نکرده اند که با تو احساس رفاقت میکنند
مشکل از درون توست که گاهی حوصله ی خود بودن نداری..
در خودت شعر میخوانی که جرات بلند سکوت کردن را نداری
در خودت کنار می آیی که جرات بر هم زدن نظم عمومی ِ این رخوت را نداری
در خودت میجنگی که باور کنی دنیا میگذرد
اما در درونت روی حرفت / مثل سنگ ایستاده ای
سخت است باور کنی این نیز میگذرد
و از دورن تشویش بگیری این همه گذشت و باز درگیر ِ گذشتنی
سخت است باور کنی آدم ها به سادگی با هم دوست میشوند ...
و به سادگی از هم می گذرند.../