از دست دادن آدما مثل میگرنه. دردش آدمو نمیکشه و میتونی باهاش زندگی کنی اما هر وقت بیاد سراغت، آرزوی مرگ میکنی ..

سختیِ زندگی تورو نمیکشه،
ریشه‌ی زندگیتو وسطِ خاکت،
محکم میکنه؛
طاقت بیار، سبز میشی .

طول میکشه تا بفهمی نه ناکافی بودی و نه دوست نداشتنی، فقط کنار آدم درستت نبودی.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

اوج بی‌لیاقتی یه آدم اونجاست که از کسی دست میکشه که وقتی همه ترکش کرده بودن، کنارش بود.

انتظار بالا کیفیت زندگی رو پایین میکشه!

• |.|

به هر حال آدمیزاده دیگه. گاهی اوقات نمی‌دونه چیکار کنه. دراز میکشه خیره میشه به سقف. یه کم گریه میکنه و خوابش می‌بره.

چیزی که تا الان از زندگی فهمیدم اینه که خیلی چیزایی که پیش میان و فکر میکنی هرگز درست نمیشن و غمشون تو رو میکشه، ممکنه همین فردا برات حل شن یا تو به طرز عجیبی حالت بهتر شه؛
ولی هر بار که چیزهای جدیدی از این قبیل رخ میدن تو با علم بر این موضوع، مجددا غمگین میشی، حرص میخوری و فکر میکنی تو رو میکشن.

‏اگه میدونستید
چقدر سخته و چقدر طول میکشه تا
بعضی آدم‌ها دوباره سلامت روان و شادی
خودشون رو بازیابی کنن
متوجه میشدین که چرا
با کوچک‌ترین رفتار سمی
درها رو میبندن و فاصله میگیرن
و چرا در مورد افرادی که اجازه دارن
تو زندگیشون باشن
سختگیر هستن

اگه میدونستین نه خوشحالی‌تون کسی‌رو خوشحال میکنه ، نه با ناراحتی‌تون کسی عذاب میکشه ، با هیچکس درباره موضوعاتِ خصوصیِ زندگی‌تون صحبت نمیکردین.

‏تقریباً هیچ شبی نیست که به این موضوع فکر نکنم که «چند شب و چند روز طول میکشه تا آدمیزاد باور کنه که هیچ آدمی اونقد ارزش نداره، که تو ذهنش کُلِ رویاها و آینده‌شو‌ با این یه‌نفر بسازه؟!»