از چه آدمایی متنفرم؟
از آدمایی که بر آگاهی از اینکه نقطه ضعف هات چی ها هستن یا کجای روحت زخمی تره، در جهت منافع خودشون ازت سواستفاده میکنن! و دقیقا اون لحظه از زندگی که در آسیب پذیرترین حالت ممکنی، میان زخمات رو فشار میدن، اینا اون دسته از آدمایین که هرگز نمیبخشمشون.

دقیقا اونجایی ک زخمامون التیام پیدا میکنن میفهمیم ک لازم نبوده حتی لحظه‌ای اصالت و شخصیتمون رو فدای نگه‌ داشتن دیگرانی تو زندگیمون کنیم ک قدردان عشق و احترام ما نبودن.

آدم‌هایی که ناراحتیشون رو به روت نمیارن، هیچی نمیگن و دعوا نمیکنن، همون‌هایی هستن که یه دفعه قید همه چیز رو میزنن و یهویی میرن.

زندگی مثل پیانو میمونه ، کلاویه های سفید خوشبختی رو نشون میدن و‌کلاویه های مشکی غم رو ، ولی همین که وارد مسیر زندگی میشی به یاد بیار که کلاویه های مشکی هم موسیقی تولید میکنن .

♡

یه فکت قوی در مورد مردا:
هیچ وقت از یه رابطه بیرون نمیرن
با بی توجهی انقد خستت میکنن
تا خودت از اون رابطه بری بیرون...

اطرافتو با ادمای مثبت احاطه کن
که تو روزهای بدت حمایتت میکنن،
نه فقط روزهای خوبت.

بعضی وقت ها انتظار دارم ادم هایی که توی زندگیمن بدونن چقدر شکسته ام و به هر نحوی ازم مراقبت کنن، ولی نمیکنن و وقتی نمیکنن هی شکسته تر میشم

تکلیفتون رو با آدم‌های نصف و نیمه مشخص کنید، آدم‌های نصف و نیمه رو از زندگیتون کلا حذف کنین و بندازینشون بیرون، اینطور آدم‌ها خسته‌ات میکنن اونقدری که وقتی به خودت میای میبینی حتی حوصله خودت هم نداری.

آدم‌ها گلایه میکنن چون براشون مهمه، چون هنوز امید دارن، چون فکر میکنن هنوز یه چیزهایی بینتون هست که میشه با حرف زدن درستش کرد، چون دوستتون داره، چون خاطرتون عزیزه، کاش وقتی این رو متوجه بشید که دیر نشده باشه.

از اینکه فراموشتون میکنن ناراحت نشید!
به قولِ عباس کیارستمی که میگه؛
"علف‌های نورَسته،
به‌جا نمی‌آورند درختان کهن را..."


..