دیگر هیچوقت لو نمیدهم جای "من "را
دیگر کسی نخواهد دید "من" را
دیگر به "من" نیازی ندارم
میگذارمش در گوشه ترین گوشه ی جلدم؛
گوشه ای که میشود خانه ی ابدی "من"
حال بهتر است...
تصمیمم را دوست دارم
جلدم را دوست دارم
عکس روی جلدم را دوست دارم
حالم را دوست دارم
و اینکه دیگران فراموش خواهند کرد "من" را, دوست دارم
اگر هم یک وقت منفجر شد آن "من", جدی اش نگیرید
مطمئن باشید خرده هایش زخمی تان نخواهد کرد
آن "من" اگر منفجر شود یک وقت, فقط دیوار داخلی جلدم را زخمی میکند

"الهی"
بـوی ِناب"بهشـت"میدهد همـۀ "نامهای"قشـنگ ِ"تــو"
میگذارمشان روی ِزخمهای "دلم"
گفـته بـودی "اَلجَّبار"
یعنی کسی کـه"جُـبران مــیکند"همـۀ
شکستگـیهایِ "دلت" راگفـــــته بودی "اَلمُصَـوِّر"
یعنی کسی کــه از "ُنومـیسـازد"
همۀ آنچه را"ویـران"شـده اسـت درون ِ "دلت"
گفــته بـودی"الشّـافـی"
یعنی کسی کـــه"شِفا" مـیدهد تمام ِ
"زخمهـایِ عمیق"و"ناعـلاج"را
هـوای ِ"دلم" سبک میشود بــازمزمه نامهایِ زیبایت
نَفـس میکشــم درهوایِ "مهربانیهـایِ نابت"
"الهی"
سپاس که هستی وخدایی میکنی...