به قول سعید صاحب علم:
«نرنج از اینکه فلانی بد تو میگوید،
قفس نشین همه را راه راه میبیند.»

گهگاهی
زن قصه ات را بانویِ من صدا کن !
گاهی با عجله اسمت را که میگوید
آرام بگو ، جانم ؟
بعد می بینی چه با شرم می گوید
جانت بی بلا باد
گاهی بی هیچ دلیلی برایش شکلات بخر
کنارش بنشین و تماشا کن ، بانویی را که ذوق می کند
از همان شکلاتی که باور کن شیرینیش بیشتر بخاطرِ
دستانِ توست آقای عاشق ... !


ادامه ی روزتون دلچسب

زمان دروغ نمیگوید و به تو گوش‌زد میکند لحظه ‌هایی که خودت را نادیده گرفتی

.࿐

صادق هدایت خوب دروبریاشو شناخته بوده که گفته تنها مرگ است که دروغ نمیگوید


. .

Nothing is impossible, the word itself says i'm possible!

هیچ چیز غیر ممکن نیست. خود کلمه میگوید "من ممکن هستم!"

.࿐

به جایی میرسد آدم که بعد از گریه میگوید:
میان این‌همه بیگانه، صد رحمت به تنهایی!

-امیرعلی سلیمانی


. .

فروغ فرخزاد
در یکی از نامه هایش میگوید:
"در ظاهر روی پاهایم ایستاده ام.
گاهی میخندم و گاهی گریه میکنم.!
اما حقیقت این است ک خسته هستم.
میخواهم فرار کنم‌.
میخواهم بروم گم بشوم..."

. .

قسم بر عاشقان پاک با ایمان
قسم بر اسبهای خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد
برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش با من
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان. رهایت من نخواهم کرد

مولانامیگوید
عزیزانم را
نه در قلبم دوست دارم
نه درذهنم
چون ممکن است
قلبم ازحرکت بیفتد
وذهنم دچار
فراموشی شود
دوستانم راباروحم
دوست میدارم چون نه
فراموش میکندونه ازحرکت می افتد

"بعضی آدمها دنیا رو زیبا میکنند"؛
آدمایی که هروقت ازشون بپرسی
چطوری؟ میگن خوبم.
وقتی بهشون زنگ میزنی و بیدارشون میکنی! میگن بیدار بودم! یا میگن خوب شد زنگ زدی...
وقتی میبینن یه گنجشک داره رو زمین غذا میخوره راهشون رو کج میکنن که اون نپره اگه یخ ام بزنن، دستتو ول نمیکنن بزارن تو جیبشون.
ادم هایی که با صد تا غصه تو دلشون بازم صبورانه پای درد دلات می شینن!
همینها هستند که دنیارا جای بهتری میکنند؛
مثل آن راننده تاکسی ای که حتی اگر در ماشینش را محکم ببندی بلند میگوید: روزخوبی داشته باشی...

آدمهایی که توی اتوبوس وقتی تصادفی چشم در چشمشان میشوی، رو بر نمیگردانند.
لبخند میزنند و هنوز نگاه میکنند.
دوستهایی که بدون مناسبت کادو میخرند و میگویند این شال پشت
ویترین انگار مال تو بود.
یا گاهی دفتر یادداشتی، کتابی..
آدمهایی که از سر چهارراه، نرگس نوبرانه
میخرند و با گل میروند خانه
کسانیکه غم هیچکس را تاب نمیاورند
و تو رابه خاطرخودت میخواهند و
خلاصه در یک کلام، بامعرفتن.
ای کاش میشد این ادم ها رو قاب کرد و به در و دیوار شهر زد...