تمومِ آدمایِ دنیا حقِ اینو دارن که تویِ بعضی از مقاطع زندگیشون ندونن که از دنیایِ به این بزرگی چی می‌خوان، حق دارن سردرگم بشن، راهشونو گم یا فراموش کنن، ناامید بشن، کفر بگن، همه‌چیز و از دست رفته و بی‌فایده ببینن. سرد و بی‌روح باشن و عصبانی. این حال مثل یه مرخصی از همه‌ی ابعاد زندگیه . . .

ناامیدی چه شکلیه؟ فکر کن تو برای ترمیم شکستی‌هات به یه آدم دیگه پناه ببری بعد همون آدم تو رو بشکنه.

شاید تو غمگین، ناامید، دلشکسته و یا حتی زخم‌خورده باشی. اما هرروز با امید تازه و اراده ای برای مبارزه بیدار شو و تسلیم نشو.

دیگه چقدر باید از آدما ناامید بشم که کمتر ناراحت بشم!

«لا تُخَیِّبْ راجیکَ.»
کسی که به تو امید بسته را ناامید نکن.

خیلی از آدما ناامیدت میکنن!
هیچکس رو نمیشه کامل شناخت، برای همین همیشه باید در ته دلت یه بی اعتمادی نسبی رو به آدما داشته باشی و از کسی بُت نسازی.

-ناراحت شدی ؟
نه عزیزم.[فقط ازت ناامید شدم]

تو منو ناراحت نکردی عزیزم تو منو از خودت ناامید کردی‌ و به نظرم این غم انگیزتر از ناراحتیه .

امیدوارم آدم موردعلاقتون ناامیدتون نکنه🫀

‏آدم دوستشو می‌بینه دیگه نمی‌خواد خودشو بکشه، ناامید نیست، شکسته نیست، ناراحت نیست، واقعا جالبه.