‌الهی
من دل‌ خوشم به آیه
لاتَفْنَطُوا مِنْ رَحْمَة‌ِ اللّٰه
و امیدوارم به
إِنَّ‌ اللّٰهَ یَغْفِرُ‌ الذُّ‌نُوبَ‌ جَمِیعاً
و می‌دانم که تو
امیدی را ناامید نخواهی کرد..🥹

انقدر من و از خودت ناامید کردی، که اگر لب پرتگاه باشم، افتادن راحت‌تر از دوباره به تو امیدوار شدنه.

این قضیه ی ناامید شدن از آدما دقیقا از چه سنی استاپ میشه؟

از تاریکی زندگیت ناامید نشو، شاید خودت نور زندگی کسی دیگه باشی.

حسم اینجوریه که تو روخدا نذار ازت ناامید شم ، خواهش میکنم خوب بمون ، نذار از زندگیم حذفت کنم ، تو رو خدا نذار یهو دیگه دوست نداشته باشمت ، من کسی رو اندازه تو حفظ نیستم ..

‏ناامید میشی عزیزم؛ چون می‌فهمی فراسوی باور تو، واقعیتی وجود داشته که همواره انکارش می‌‌کردی.


. .

اگه ازم بپرسی اون چیه تو میشه ، بهت میگم:
اون خوابه سر ظهر منه
اون نور روزای تاریک منه
اون بارون وسطه بهار منه
اون قند کنار چایی منه
اون آخیشه منه
اون خونه‌ی امن منه
اون گرمای دستای سرد منه
اون شیرینیه روزای تلخ منه
اون تکراری ترین تکرار نشدنیه منه
اون امید من وسط ناامیدیای منه...


. .

نوشت بود: «دلم می‌خواهد مدتی بمیرم. نه بخاطر اینکه ناامیدم، بخاطر اینکه خسته‌ام. خیلی خیلی خسته.»

باید تورو همونجوری از دور دوست میداشتم
از نزدیک همه چیز
ناامید کننده بود !

اما یادت نره که حضورِ تو امید من بوده و هست؛ یادت نره که من به تو ایمان داشتم و می‌دونستم با بودنت همه‌چیز رنگی میشه. من باورت داشتم و تو حتی یکبار هم قلب منو ناامید نکردی. تو شدی یه ماهِ بزرگ وسطِ زندگیِ تاریک من و تابیدی. کارِ تو ماه بودنه، نور خودت رو بتابون به منه شب و روشن نگهم دار عزیزکم. :).


.🩷