هیچکس الکی نمیره توو لاک خودش،یکی این وسطا ناامیدش کرده :(

یک گنجه‌ای، کشویی، چیزی هم باید باشه که آدم "چه خوبه که هست" هاش رو بذاره اونجا.
هر از گاهی که همه‌ی آدما ناامیدش میکنن، بازش کنه یه نگاه بهش بندازه و دستی بهش بکشه، لبخند کوتاهی بیاد روی صورتش، بعد کشو رو ببنده، یک نفس عمیق بکشه و برگرده به واقعیت‌های زندگی.

هیشکی الکی الکی نمیره تو لاکِ خودش؛
یکی ناامیدش کرده..
یکی مهربونیاشو نادیده گرفته..
یکی دلشو شکسته...
یکی آرزو هاشو آتیش زده...
و بدترینش اینه که
همه‌ی این کارا رو کسی که
با تمام وجود بهش اعتماد داشتم....

برای
ناامیدشدن،
دیر است

درخت سیب حیاط مان،
شکوفه زده....