اگه ازم بپرسی اون چیه تو میشه ، بهت میگم:
اون خوابه سر ظهر منه
اون نور روزای تاریک منه
اون بارون وسطه بهار منه
اون قند کنار چایی منه
اون آخیشه منه
اون خونه‌ی امن منه
اون گرمای دستای سرد منه
اون شیرینیه روزای تلخ منه
اون تکراری ترین تکرار نشدنیه منه
اون امید من وسط ناامیدیای منه...


. .

ناامیدی چه شکلیه؟ فکر کن تو برای ترمیم شکستی‌هات به یه آدم دیگه پناه ببری بعد همون آدم تو رو بشکنه.

Disappointment is scarier than aging; In old age our body crumbles and in despair our soul…

ناامیدی ترسناک‌تر از پیریه؛ تو پیری جسممون مچاله میشه و در ناامیدی روحمون...

نمیدونم چرا تو سن ۲۷ سالگی مطمئنم که قرار نیس آدم و رابطه دلخواهمو پیدا کنم...
و این ناامیدی انگار تمام آینده رو برام نخواستنی می‌کنه...

( آخرین شب ۲۷ سالگی )

آخرین مرحله ناامیدی اینجوریه که فکر میکنی شاید به اندازه کافی دوست داشتنی نیستی.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

منِ عزیزم،
می‌دونم که از تموم ناامیدی‌هایی که خودت مسببش بودی خسته شده‌ای. می‌دونم که داری تموم توانت رو می‌ذاری ولی همه‌ش به شکست ختم می‌شه. ازت می‌خوام که قوی باشی. فقط ازت خواهش می‌کنم که تسلیم نشو. نه الان. نه هیچ‌وقت .

عزیز من،
از امیدوار شدن می‌ترسم.
حقیقت این است که از امیدواری‌هایم
بیش از ناامیدی‌ها رنج کشیدم.

-امیر عبدالهی


. .

My dear, I am afraid to hope. The truth is that I suffered more from my hopes than from my disappointments.

عزیز من، از امیدوار شدن می‌ترسم. حقیقت این است که از امیدواری‌هایم بیش از ناامیدی‌ها رنج کشیدم.

اگه ازم بپرسی اون چیه تو میشه ، بهت میگم:

اون خوابه سر ظهر منه
اون نور روزای تاریک منه
اون بارون وسطه بهار منه
اون قند کنار چایی منه
اون آخیشه منه
اون خونه ی امن منه
اون گرمای دستای سرد منه
اون شیرینیه روزای تلخ منه
اون روح منه اما تو یه جسم دیگه
اون تکراری ترین تکرار نشدنیه منه
اون خود منه
اون امید من وسط ناامیدیای منه...

«هممون یه رفیق داریم که تو نداریمون کیف پوله،
تو غمامون شادیه،
تو ناامیدیمون نور امیده،
برا دردامون درمونه،
ولی تو شادیمون یه گوشه وایمیسه و جاشو به رفیق نماهامون میده! قدر این رفیقا رو بدونید.
رو دور خوشبختی که افتادید رفیقای روزای نداریتون و بدبختیتونو فراموش نکنید.»