هر لحظه دارم اَزت نااُمید می‌شم. مگر من چقدر به تو اُمیدوار بودم که این حس تمومی نداره؟!

من می‌دونستم آدم‌ها دروغ‌گو هستند. من می‌دونستم آدم‌ها شریف نیستند. من می‌دونستم آدم‌ها فراموش کننده هستند. من می‌دونستم آدم‌ها چیزی که می‌گن نیستن. من می‌دونستم آدم‌ها می‌تونند در یک لحظه تمام حرف‌هایی که زدن رو فراموش کنند. من تمام معایب و باگ‌های آدم‌ها رو می‌دونستم و نمی‌خواستم تو یادآور این‌ها برای من باشی. کاش تو آدم نبودی. کاش تو هیچ‌وقت نبودی. کاش به تو فکر نکنم. کاش بیشتر اَز این من و خودت رو از خودت نااُمید نکنی. آه اَز جوانی. آه از جوان‌های بدون چراغ در سیاهی.

چی؟! چرا با اینکه دوستت داشتم بیشتر بهت نزدیک نشدم؟! چون حوصله نااُمیدی جدید نداشتم. اَز دور نگاهت می‌کنم و لذت می‌برم.

نااُمید نشو...
وقتی میدونی خدا همیشه بعد از تاریکی
نور جدیدی میسازه.

. .

‹بعضیا منتظرن تسلیم شدنتو ببینن؛
نااُمیدشون کن .

فقط نااُمیدی مونده کنارم و میگه تا تش برو من باهاتم

تو حق داری از عالم و آدم نااُمید شی
ولی حق نداری از خودت نااُمید شی
خودت تنها چیزیه که تا آخرش باهات میمونه

پوری عا