تغییر در ارکان زندگی‌م رو دارم حس می‌کنم. به طور پیش‌فرض وجودم همیشه با تغییر می‌جنگه و می‌ره تو لاک افسردگی و یأس و مثل مار توی خودش می‌پیچه؛ ماری که از روی بی‌پناهی نیش می‌زنه و زهرش خاطرات شیرین و آزاد گذشته‌ست. اما جنگ من، جنگیدن با جنگیه که وجودم در برابر تغییر راه می‌ندازه؛ جنگیدن با این مار، اما نه با خودش به قصد نابودی‌ش، بلکه جنگیدن با زهر شیرین‌ش. این مار با تمام نیش‌ها و دردها باید زنده بمونه چون در حال پوست انداختن و شروع یه دورهٔ جدیده.

به جای «دوستت دارم» به محبوب‌‌تون بگید:
«من تو را به جان می‌خوانمت.
به دل می‌نشانمت.
به عشق می‌دانمت.
به غزل می‌سُرایمت.
به ماه می‌پندارمت.
به مهر می‌جویمت.
آری من تو را دوست دارم با تمامِ نابودی‌هایم.»

. .

‏اینو فهمیدم که هرچیزی زیاد جدی گرفته بشه از یه جایی به بعد باعث نابودیِ خودت میشه .

تو رابطه هاتون قدر یه سری افراد رو بدونید
قدر کسی رو که با تمام مشکلاتش شما رو عاشقانه دوست داره
تو عکسهای دسته جمعی قدر اونی رو بدونید که رفته عکس بگیره
‏قدر آدمایی که زود عصبانی میشن و زود عکس العمل نشون میدنُ بدونید. اینا هیچ وقت برای
نابودیِ شما نقشه نمیکشن
قدر اونی که همیشه براتون آهنگ میفرسته رو بدونید
قدر کسی که تحت هر شرایطی رفتارش عوض نمیشه رو هم بدونید.