چند وقتی است به این مورد ایمان آورده ام که آدم ها مثل نوشیدنی های مختلف هستند ....
بعضی هایشان مثل نوشابه اند ...اولین بار خوبند؛ بعد ترجیح میدهی از آن ها دور شوی و مهمانی
به مهمانی آن ها را مزه کنی.... توی جو همین مهمانی هاست که پی می بری این نوشیدنی نمی تواند
برایت خوب باشد و تنها معده ات را دچار مشکل میکند .فاصله ات با این آدم ها رفته رفته زیاد
میشود و در نهایت باید از زندگیت حذف شوند....
بعضی هایشان مثل شربتند این ها مدت زمان بیشتری نسبت به نوشابه در زندگیت می مانند .
خوب و خوب و خوب ...
زندگی میگذرد و یک وقت به خودت میآیی میبینی جز قندی که بالا رفته و دستانی که نوچ شده
هیچ چیزبرایت نگذاشته اند.....
اما بعضی هایشان مثل آبند .آب پاک و خالص ...انقدر صمیمی و ساده اند که دوست داری همش از
آن ها تاثیربگیری و نگران هیچ چیز زندگی نباشی .انقدر خوبند که وقتی با تو همقدم می شوند؛ حس
میکنی نیروهای مثبت دنیایی توی وجودت جمع شده اند ....
هیچ ناخالصی ندارند؛ خود خود خودشانند .....

"خدایا! تو را شکر می‏کنم که مرا با درد آشنا کردی
تا درد دردمندان را لمس کنم،
و به ارزش کیمیایی درد پی ببرم،
و «ناخالصی»های وجودم را در آتش درد بسوزم،
و خواسته‏های نفسانی خود را زیر کوه غم و درد بکوبم،
و هنگام راه رفتن بر روی زمین و نفس کشیدن هوا، وجدانم آسوده و خاطرم آرام باشد تا به وجود خود پی ببرم و موجودیت خود را حس کنم."

"شهید دکتر مصطفی چمران"