اصرار و تقلای زیاد برای داشتن رابطه عاطفی میتونه از خودارزشمندی درونی پایین بیاد!
فرد ارزش درونیش رو در دوست داشته شدن توسط دیگری میخواد جستجو کنه!
از طرفی میتونه یک الگوی رفتاری ناهشیار باشه که فرد میخواد دوباره و دوباره طرد بشه و احساس طرد شدگی و تجربه کنه.

یچیز جالبی که یبار تو یکی از کتابام خوندم این بود که بسیاری از کودکان وقتی نسبت به مرگ و مردن آگاه میشن، بصورت ناهشیار با خودشون عهد میبندن که هیچ وقت سرمایه گذاری کاملی روی زندگیشون نکنن و هرگز به شخصی دلبسته نشن! چون میدونن که روزی زندگی به پایان میرسه و شخص محبوبشون رو از دست میدن. پس در بزرگسالی ممکنه از ورود به رابطه و دوست داشتن یه فرد ترس و واهمه داشته باشیم. پس ما یا انتخاب میکنیم که با وجود فانی بودن دنیا زندگی کنیم، یا بخاطر هراس برای از دست دادن افراد مورد علاقه ی زندگیمون، روی به محدود سازی خودمون میاریم و در جبهه مرگ می ایستیم تا زندگی!

شاید من فردی «اهمال‌کارم» چون در‌ اعماق ناهشیارم این باور وجود دارد که من چیزی کم دارم، که من شایسته موفقیت نیستم!

تجربه‌ی عشق، هیچ‌گاه اشتباه نیست و هر آدمی که شما با او عشق را تجربه کردید، یکی‌ از مهم‌ترین، باارزش‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین انسان‌هایی‌ست که وارد زندگی‌تان شده است؛ حتی اگر نتیجه‌ی عشق، آن چیزی نیست که‌ می‌خواستید، فقط بدانید، شما «عشق» را با آن‌ فرد تجربه کردید، پس شما با قلب و تمام ناهشیارتان و تمام وجود درونی‌تان دوستش دارید.
حتی اگر از دستش داده باشید.
«عشق» باارزش‌ترین و دردناک‌ترین اتفاقی‌ست که یک انسان می‌تواند با تمام وجودش تجربه کند.

.#پونه_مقیمی