باران قصیده واری
غمناک
آغاز کرده بود
می خواند و باز می خواند
بغض هزار ساله دردش را
انگار میگشود
اندوه زاست زاری خاموش
ناگفتنی است
این همه غم ؟
ناشنیدنی است
پرسیدم این نوای حزین در عزای کیست
گفتند اگر تو نیز
از اوج بنگری
خواهی هزار بار ازو تلخ تر گریست...

"فریدون مشیری"i

چرا همیشه گفته میشود . . .

««« سکوت نشانه ی رضایت است »»»

چرا نمی گویند :

نشانه ی دردیست عظیم ، که لب ها رابه هم دوخته است...!

چرا نمی گویند : نشانه ی ناتوانی گفتار ،از بیان سنگینی رفتار افراد است...!

چرا نمی گویند : نشانه ی دلی شکسته است که ،

نمیخواهد با باز شدن لب ها از همدیگر ،

صدای شکسته شدنش را نامحرمان متوجه شوند...!؟

پس سکوت همیشه نشانه ی رضایت نیست . . .

سکوت سر شار از ناگفتنی هاست...!

دلنوشته هایم هم دیگر کوتاه شده اند
به زودی هم محو خواهند شد...نیست خواهند شد
میدانی...؟! گفتنی هایم دیگر ناگفتنی شده اند
ناگفته ها...گفته نشوند بهتر است...نشنیده بمانند بهتر است
میدانی...؟! این زخم ها با گفتن هم التیام نمیابند...تنها دوباره سر باز میکنند...
و درد بازخواهد گشت . . . . گفتن ، درد می آورد . . . میدانی ؟! درد داشتن درد دارد . . .

از نقطه چین ها ممنونم؛
وقتی تمام حرفها ناگفتنی ست . . .