ای نفس گیرترین حادثه ی فصل خزان
من به اسمت برسم، سخت نبارم سخت است...
‌#پویا_جمشیدی

ابر بارنده به
دریا می گفت:

گر نبارم
تو کجا دریایی؟

در دلش خنده کنان
دریا گفت:

ابر بارنده
تو هم از مایی!

برای وصف نگاهت،دوباره واژه ندارم
چگونه یاد تو باشم،ولی دوباره نبارم

چگونه گم شدنت ،را میان کوچه ببینم؟
و چشم غم زده ام را،به پیچ کوچه نکارم!؟

تو رفته ای که بمانی،میان خاطره هایم
نشسته ام که بسوزم،برای هجرت یارم

چه می کنی تو عزیزم،پس از شکستن قلبم
پس از حراج تمام منی که بی کس و کارم

دوباره از تو نوشتم،دوباره شاخه کشیدی
به روی خاکی قلب و کنار چشم بهارم

ببین چه کرده خیال ترانه های تو با من
دوباره از تو نوشتم،اگر چه واژه ندارم

ابر بارنده به دریا می گفت:
من نبارم، تو کجا دریایی؟

در دلش خنده کنان دریا گفت:
ابر بارنده، تو خود از مائی

شاهد مرگ غم انگیز بهارم چه کنم؟

ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم؟



نیست از هیچ طرف راه برون شد زشبم

زلف افشان تو گردیده حصارم چه کنم؟



از ازل ایل وتبارم همه عاشق بودند

سخت دلبسته ی این ایل وتبارم چه کنم؟



من کزین فاصله غارت شده ی چشم تو ام

چون به دیدار تو افتد سرو کارم چه کنم؟



یک به یک با مژه هایت دل من مشغول است

میله های قفسم را نشمارم چه کنم؟


"سید حسن حسینی"