ما دو پیراهن
بر یک بند بودیم دوشعر دریک کتاب بودیم دوعکس دریک قاب بودیم
دو رمانِ عاشقاقانه ازدست یک نویسنده بودیم
مادوخیال دو رویا دو حسرت دومحال دو آرزوی دست نیافتنی بر یک
قنوتِ 
بودیم
ما دو پرستو
دو مهاجر
دو همسر
دو لاله ی واژگون بر تن یک درخت بودیم
اما هرگز برای هم نبودیم ....


#امید_آذر

نوشته بود:
"این زخم رو پذیرفتم. اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری می‌کنم که اگه اون زخم نبود، اینجوری نمیشد".

هیچ‌گاه به فکرِ خودش نبود، حتی در لحظاتی که داشت می‌جنگید...

شاید نبودنت ناراحتم کنه،ولی بودنت هم دیگه باعث خوشحالیم نیست.

یادت ا یادم‌ نمیره، میبینمت توی زندگی دیگه.
شاید نبوده قسمتون، که الان وضع بینمونم اینه.

چیزی که زندگی رو سخت می‌کنه نبودن آدمیه که دستاوردها و موفقیت‌های کوچیکت رو براش تعریف می‌کردی و اون بیشتر از تو ذوق می‌کرد. الان پشت این خوشحالی، یه غم گنده جا خوش کرده که قلبم رو مچاله می‌کنه.

اندوہ ڪہ از حد بگذرد،
جایش را می‌دهد بہ یڪ بی‌اعتنایے مزمن...
دیگر مهم نیست بودن یا نبودن،
دوست داشتن یا نداشتن...
آن‌چہ اهمیت دارد
یڪ ڪشدارے رخوتناڪ حسے است
ڪہ دیگر تو را بہ واڪنش نمی‌ڪشاند
و در آن لحظہ در سڪوت
فقط ..
نگاہ میڪنے و
نگاہ میڪنے ...


#صادق_هدایت

تنهایی هامون شبیهِ تنهاییِ ظهرای بچگیمون
شده
وقتی که همه میخوابیدن و ما خوابمون نمیبرد آدما بودن اما نبودن .

روح
ما
خوشحال
نبود،
حتی
اگر
جسممان
می‌رقصید!

یه جا نوشته بود:
میدونم تصمیمی که گرفتم درسته، ولی کاش تصمیم درست این نبود.!

و چقدر هممون این جمله رو زندگی کردیم:))