آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

‏و من
شیفته سکوت خیال‌آمیز انتهای شب‌ام.

An excellent emergency contact

توی The Bear یه جایی از Marcus پرسیدن (نقل به مضمون) که دوست داری legacyت چی باشه و با چی تو رو به یاد بیارن؟ و در انتهای جواب‌ش این بود که دل‌م می‌خواد emergency contact خوبی باشم. بخشی از این خواسته من رو یاد چیزهایی می‌ندازه که خودم دوست دارم باشم؛ مورد اعتماد، امن، حضور در وقت ضرورت و نیاز. خصوصیاتی که برام دارایی‌هایی غیرقابل‌ارزش‌گذاری‌ و در عین حال مهم محسوب می‌شه.

انتهای تاریکی دریچه‌ی نوره
وقتش که برسه میری مرحله‌ی بعد ..

تو دقیقا همون قسمت قشنگ زندگی منی
که همیشه به وجودش میبالم..
تو همون یه نفری هستی که دلم میخواد پا به پاش پیر بشم…
تو همون یاری هستی که شهریار میگه بدون وجودش شهر ارزش دیدن نداره!
تو آغاز و انتهای منی؛
یه جوری که بند بند وجودم دیوونه وار تورو میپرسته… .

. .

𝒀𝒐𝒖 𝒅𝒐𝒏𝒕 𝒔𝒆𝒆 𝒕𝒉𝒆 𝒆𝒏𝒅 𝒐𝒇 𝒕𝒉𝒆 𝒓𝒐𝒂𝒅 𝒋𝒖𝒔𝒕 𝒔𝒕𝒂𝒓𝒕

تو انتهای مسیر را نمی بینی فقط شروع کن‌‌..

♡

سکوت،
انتهای محبت به کسی هست که از او خشمی داریم
اما
توان از دست دادنش را نداریم…

نمیدونم کی نیاز داره اینو بشنوه، ولی یادت نره تو یک انسانی نه یک پروژه بی انتهای توسعه ی فردی.

خانواده ساختار عجیبیه!
هم میخوای ازشون فرار کنی،
هم دوست داری پیششون باشی؛
هم بیشتر از همه هواتو دارن،
هم بیشتر از همه اذیتت میکنن؛
هم آرامشن هم استرس؛
ابتدا و انتهای خیلی چیزها رو میشه باهاشون تجربه کرد؛
ولی در آخر بعد از خودت،
خانواده بیشترین طرفدارتن.
دوستت دارن؛ ولی بلدت نیستن!

امید هر کسی به نیازی و حاجتی است
امید ما به رحمت بی‌منتهای توست

#سعدی

. .