باور کن تو این دنیا هیچ چیز به اندازه دوست داشتن تو نتونست ضعیفم کنه.

جناب قبانی میگه «خلف الإهتمام تختبئ کل معانی الحب»، عشق وابسته به یک‌چیزه؛ «توجه». میگه: «اگه کسی بهت گفت دوستت دارم، ولی بهت توجه نکرد، بدون که دوستت نداره. ولی اگر کسی حواسش بهت بود، از غصه‌ت غمگین شد، تو جمع‌ها نتونست بهت بی‌توجه باشه و همیشه پیگیرت بود، حتما دوستت داره.»
خلاصه که اینجوریاس، خودتونو گول نزنید!


. .

هر گذشته برای من یک دَره. یک دَر سفید و بزرگ و این دَرها هم‌اندازه قطاری کنار هم قرار دارن. هر گذشته‌ای که نتونستم باهاش کنار بیام برام تبدیل به یک دَر شد که در نهایت مجبور بودم ببندمش و سه قفله‌اش کنم و کلیدش رو جایی بندازم که حتی دیگه خودمم نتونم پیداش کنم. خواستم بگم دَرهای زیادی توی گذشته‌‌ام وجودم داره که بین من و اون اتفاق یک مرز واحدی رو مشخص کرده و این‌قدر شبیه هم هستن که فراموش کنم هر دَر به کدوم خاطره باز می‌شه.

هیچکس با دستور دادن به احساساتش نتونسته عوضشون کنه، حس‌های ما برای تغییر احتیاج به فهمیده شدن داره.

هنوز نتونستم اینو بفهمم: اُمید داشتن و ادامه دادن،
بزرگ‌ترین "قدرت" انسانه؟ یا بزرگ‌ترین "ضعفِش"؟

خلاصه نظریه درماندگی آموخته شده مارتین سلیگمن اینه که؛
تجربه تونستن، تونستن میاره
و تجربه نتونستن، نتونستن.

Life became so difficult that I couldn't stop myself from crying! :)

زندگی اونجایی سخت شد که دیگه نتونستم خودمو با گریه خالی کنم!:)

هیچ بردی تو زندگیم نداشتم، حتی نتونستم دل تورو ببرم.

من همیشه جوری بودم که هیچکس نتونسته فراموشم کنه
حتی اگه دوسم نداشته باشه.

موهای سفیدی که رو سرمون زیاد شده
اینا ارث بابامون نیست ... !
همون حرفایی که هیچ وقت نتونستیم بزنیم:))