جدیداً خیلی دارم به خودم سخت می‌گیرم و متوجه‌ی این هستم اما، یه فرقی که با قبلاً دارم اینه که الان می‌گردم دنبالِ اون مرز باریکی که بین تونستن و نتونستنمه.
وقتی می‌بینم رسیدم به اون مرز ول می‌کنم، صبر می‌کنم، خستگی در می‌کنم و توجه رو به خودم می‌دم؛ و بعد از این دوباره تمام کارها از سر گرفته می‌شه.
همین‌کارم باعث شده تا ظرفیتم بالاتر بره و همیشه یه بند انگشت بیشتر از قبل بتونم ظرفیت داشته باشم.
یه بند انگشت آنچنان هم زیاد نیست اما وقتی کنار هم قرار می‌گیره، اما وقتی خودم به خودم اعتماد می‌کنم و می‌دونم که قرار نیست بیش از حد ظرفیتم انرژی صرف کنم و در نهایت به خودم باور دارم، اتفاقات خوبی میوفته.

تمایز بین نتونستن با نخواستن، ترسیدن، یا خسته بودن، خودش یه گامِ بزرگ به‌سمتِ رسیدنه!

‏نخواستن با نتونستن خیلی فرق نداره
‏امیدوارم نخوای ولی اگه خواستی بتونی



. .

‏خیلی موافقم با این جمله" یه وقتایی نتونستن برای هر دومون خوبه" بعضی وقتا هر چی تلاش میکنی نمیشه و آرامش آدم از هر چیزی مهمتره.

‌‌‌‌‌‌.࿐

‏نخواستن با نتونستن خیلی فرق نداره
‏امیدوارم نخوای ولی اگه خواستی بتونی



. .

اکثر آدمای روانی نتونستن با یه حقیقتی کنار بیان

زمین پر شده از آدمایی که
بدون نفر قبلی نتونستن زنده بمونن :)

من همیشه اون چیزی بودم که بقیه نتونستن برای من باشن..

‏بوی تن کسی که دوست داری رو میشناسی و وقتی بوی کسی دیگه بهش قاطی شه درجا میفهمی
‏برا همینه خیانت ها هیچوقت نتونستن پشت پرده بمونن و دووم بیارن

‏همه تو زندگیشون یه اتفاقی رو پشت سر گذاشتن که اونا رو جوری تغییر داده که هیچوقت نتونستن به شخصی که قبلاً بوده، برگردن