نمی‌دونم عزیزم، اگه می‌خواستی می‌کردی دیگه. نخواستی و نکردی.

از اینکه منو نخواستی ناراحت نیستم،
از این عصبیم که جوری وانمود کردی منو میخوای بعد عاشقم کردی و رفتی…


. .

‏این که یهو یادم میاد تو میتونستی ولی نخواستی،
هرجا و توو هرنقطه‌ای که باشم دوباره عمیقاً ناراحتم میکنه.

نمیدونم چرا تو سن ۲۷ سالگی مطمئنم که قرار نیس آدم و رابطه دلخواهمو پیدا کنم...
و این ناامیدی انگار تمام آینده رو برام نخواستنی می‌کنه...

( آخرین شب ۲۷ سالگی )

بالاخره یه روزی میپذیری و میگذری از همه نبودن‌ها، نشدن‌ها، نخواستن‌ها، رفتن‌ها، تموم شدن‌هاو ناامید شدن‌ها، بدون اینکه دیگه دلیلش برات مهم باشه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

اون کسی که بهت می‌گه: «مگه‌ من ازت خواستم؟»، تورو در واقع با دلت روبه‌رو‌ می‌کنه، به این‌که نه‌ تو نخواستی، دلم خواست، و این‌که آدمی رو با خودش رودررو کنی خیلی بی‌رحمانه‌ست، چون جنگ‌ احساسی با خودت هیچ‌وقت پایان نداره، مگر این‌که یک‌نفر نابود بشه و چه می‌شه گفت که همیشه زور دل بیش‌تره.

اون‌جایی که از ته دلت می‌خوای یه کاری رو انجام بدی ولی نمی‌تونی، هم می‌خوای هم نمی‌خوای؛ به اون نخواستن میگن افسردگی.

من
میخواستم
همه
چیو
درست
کنم
ولی
زورم
به
نخواستن
تو
نرسید


. .

خیلی وقت ها آدم ها به بهونه های مختلفی میرن. ولی همش یکیه. اونا از پیش تو رفتن. اونا تورو تنها گذاشتن و نخواستن کنارت بمونن. یا حتی فاصله ها هم نمیتونه کسی که بخواد بمونه رو ازت جدا کنه.

مسئله نخواستن نیست، مسئله اینه که آدم‌ها همیشه ناامیدت میکنن حتی اگه از اول امید و توقعی نداشته باشی.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »