گاهی اوقات رها میکنی، نه اینکه نخواستی، چون از اذیت شدن خسته شدی.

بالاخره یه روز میگذری از همه‌ی
نبودن ها
نشدن ها
نخواستن ها
و رفتن ها
بدون این‌که دیگه دلیلش برات مهم باشه ..

ای کسانی که برامون خوبی نخواستین
ما حالمون خوبه!!!



. .

نمی‌دونم عزیزم، اگه می‌خواستی می‌کردی دیگه. نخواستی و نکردی.

از اینکه منو نخواستی ناراحت نیستم،
از این عصبیم که جوری وانمود کردی منو میخوای بعد عاشقم کردی و رفتی…


. .

‏این که یهو یادم میاد تو میتونستی ولی نخواستی،
هرجا و توو هرنقطه‌ای که باشم دوباره عمیقاً ناراحتم میکنه.

نمیدونم چرا تو سن ۲۷ سالگی مطمئنم که قرار نیس آدم و رابطه دلخواهمو پیدا کنم...
و این ناامیدی انگار تمام آینده رو برام نخواستنی می‌کنه...

( آخرین شب ۲۷ سالگی )

بالاخره یه روزی میپذیری و میگذری از همه نبودن‌ها، نشدن‌ها، نخواستن‌ها، رفتن‌ها، تموم شدن‌هاو ناامید شدن‌ها، بدون اینکه دیگه دلیلش برات مهم باشه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

اون کسی که بهت می‌گه: «مگه‌ من ازت خواستم؟»، تورو در واقع با دلت روبه‌رو‌ می‌کنه، به این‌که نه‌ تو نخواستی، دلم خواست، و این‌که آدمی رو با خودش رودررو کنی خیلی بی‌رحمانه‌ست، چون جنگ‌ احساسی با خودت هیچ‌وقت پایان نداره، مگر این‌که یک‌نفر نابود بشه و چه می‌شه گفت که همیشه زور دل بیش‌تره.

اون‌جایی که از ته دلت می‌خوای یه کاری رو انجام بدی ولی نمی‌تونی، هم می‌خوای هم نمی‌خوای؛ به اون نخواستن میگن افسردگی.