‏یک جمله‌ای که در چندسال اخیر به ادبیاتم اضافه شد “دوست ندارم در موردش حرف بزنم” بوده.
جمله‌ی کاربردی و صادقانه‌ای هست.
بهتر از صد تا دروغ و توجیه و آسمون ریسمون. بهتون توصیه می‌کنم.

فرق من با پارسال اینه که تلاش بیهوده برای نگه داشتن آدم‌ها تو زندگیم نمیکنم، کسی که بخواد کنارم میمونه، کسی هم که نخواد میره، نیازی به آدمی که قلبش با من نیست ندارم.

من دیگه حوصله فهموندن خودم به تورو ندارم. خودت برو ببین بقیه برات من می‌شن یا نه.

«دلم می‌خواست روی پیشانی‌ام بنویسم لطفاً از من انتظار نداشته باشید همیشه مهربان و آرام و کمک‌کننده باشم، اوقاتی هست که من متنفر و سرد و خسته‌ام و دوست ندارم حتی کسی تصادفی نام مرا صدا کند.»

الانم دوسش دارم !
ولی شوقشو ندارم !
اونوقتی که هم دوسش داشتم
هم شوقشو داشتم
نشد ..

‏احساس عدم تعلقم از مکان و افراد و اجتماع فراتر رفته و حس می‌کنم حتی به این دوره زمونه هم تعلق ندارم.

من دیگه ذوقی ندارم که بخوای کورش کنی‌. هر طوری دلت می‌خواد رفتار کن.

خدایا برای هیچ اتفاقی گله و شکایت ندارم ولی انتظار دارم ازت، انتظار جبران، انتظار معجزه، انتظار آرامش.

یه چیزی تو مایه های:

میخوام برم ؛ پا ندارم!
میخوام نرم ؛ جا ندارم!
گریه کنم ؛ دل ندارم!
داد بزنم ؛ نا ندارم ....

‏یکی‌ که منو فقط واسه پول بخواد چیه؟! همونم ندارم!