تا حالا متوجه این‌ موضوع شدید که آدم‌های خوشگل ازت تعریف میکنن، پولدارها ساپورتت میکنن، ورزشکارها کلی بهت راهنمایی میدن، باهوش‌ها و اون‌هایی که درسشون خوبه توی درس‌هات به دادت میرسن، و فقط اون آدم‌هایی که هیچی برای ارائه ندارن دنبال هر راهی هستن که تو رو تحقیر‌ کنن و پایین بکشن؟

من در نهایت فهمیدم آدم‌ها لیاقت دوست داشته شدن رو ندارن، باید بذاری برای رسیدن بهت تلاش کنن و هیچوقت نرسن، رسیدن آدم‌ها رو هار میکنه و آدم هار اونقدر بی لیاقته که چشمش رو روی همه چی میبنده.

آدما لیاقت کارایی که تو براشون می‌کنی رو ندارن به تو که میرسه کور میشن.

انگاری اون‌هایی که دوستشون نداری عمر طولانی‌تری دارن و اون‌هایی که طعم درست درمونی ندارن فایده‌ی بیش‌تری دارن.

‏من واقعا خیلی دلم می‌شکنه وقتی آدم‌ها اونقدری که دوستشون دارم دوستم ندارن.

دنیا متعلق به اوناییه که ترس از دست دادن ندارن.

زندگی کوتاه تراز اونیه که بخوای آدمایی رو اطرافت جمع کنی که سواد ارتباط ندارن و تو حالا بجای اینکه از سمت طرف مقابلت فهمیده بشی، باید مابقی عمرت و بذاری برای کسی که نه سواد رابطه داره، نه میخواد که یاد بگیره!
بعد به خودت میای میبینی تو تا سطح اون پایین اومدی، ولی اون تا سطح تو بالا نیومده!

میگما!
به آدمای مهربونی که غم و غصتون رو میخورن،
واستون از زندگیشون میزنن
همیشه کنارتون هستن
به درد و دلاتون گوش میدن
به اینا ضربه نزنید !
اینا دل انتقام گرفتن ندارن
اون موقع خود خدا باهاتون تسویه حساب
میکنه ها…

آدم‌ها؛طاقت مهربانی بسیار را ندارند.

زیاد مهم نیست که چقدر میشناسیش.
یک روز، یک ماه، یک سال. مهم کیفیت بودن ادمهاست؛ بعضی ها فقط تو یه روز به اندازه ی تموم روزای دنیا به تو حس خوب میدن و گاهی هم بعضیا؛ یک عمر کنارت هستن ولی چیزی به جز درد و خستگی روحی برات ندارن!

چی میگم؟! مهم کیفیت بودن ادمهاست.