‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین فکت‌هایی که وجود داره و خیلی اتفاق میوفته دوستی‌‌ها یا دوست‌های دوره‌ایه، یه مدت باهاشون خیلی صمیمی میشی، باهاشون کلی حرف میزنی، کلی خاطره میسازی، کلی چیزهای خوب اتفاق میفته، کلی اینتراکشن داری ولی بعد از یه مدت بدون هیچ دلیلی بینتون فاصله میوفته و حتی از هم دیگه خبر هم ندارین.

ما خدارا داریم
به ازای هر آن چه که نداریم...

. .

نوشته بود:
"اگه با رسیدن به پنجشنبه و جمعه خوشحال نمیشین دوستاتونو عوض کنین
اگه برا رسیدن به شنبه ذوق ندارین شغلتونو عوض کنین.
اگه بی صبرانه منتظری شنبه بیاد و برین سر کار همسرتونو عوض کنین
اگر هم کلا ذوق ندارین خودتونو عوض کنین=))"
به نظرم که خیلی جمله ی عمیقیه.


. .

"خوشبختی زمانی به وجود می آید که برای مشکلاتی که داریم دست از شکایت برداریم و برای تمام مشکلاتی که نداریم تشکر کنیم."

Courage isn't having the strength to go on - it is going on when you don't have strength.

شجاعت داشتن قدرت ادامه دادن نیست.
شجاعت زمانی ادامه می یابد که قدرت ندارید.

دوباره می‌گم: حتی پیاده‌روی تو مسیری که دوستش داری، زیباتر از دویدن تو جاده‌ایه که می‌دونی بهش تعلق نداری.

تکه های گمشده ی خودت رو در دیگران پیدا میکنی و فکر میکنی که این عشقه!
در صورتی که تو داری دنبال عشق گمشده ای که باید به خودت میداشتی و ولی الان نداری میگردی!

انگاری اون‌هایی که دوستشون نداری عمر طولانی‌تری دارن و اون‌هایی که طعم درست درمونی ندارن فایده‌ی بیش‌تری دارن.

کُن لِما لا تَرجُو أرجی

به آنچه اُمیدش را نداری،
اُمیدوارتر باش .

گاهی اوقات آدم از دوستی نه نصیحت می‌خواد، نه توصیه، نه راهنمایی و نه حتی حمایت.
صرفاً “همراهی” می‌خواد و همراهی.
اگر این رو تونستی به انجام برسونی می‌تونی به خودت بگی دوست.
وگرنه که با سرزنشگر بیرونی تفاوتی نداری.