زندگیمون وقتی سخت شد که برای عادی‌ترین و کوچیک‌ترین خواسته هامون کلی صبر کردیم، تحمل کردیم، چقد دَوندگی کردیم، سختی کشیدیم، ولی وقتی بهش رسیدیم هیچ حسی نداشتیم یا کلا دیگه نمیخواستیمش.

اولین بار، اونجایی فهمیدم دوستت دارم، که موضوعی واسه حرف زدن نداشتیم
اما دلم نمیومد مکالمه رو قطع کنم :)

#علی_سلطانی

فکر کنم اگر برم تراپی اصلی‌ترین بحثمون در رابطه با این باشه که « چرا قسمت بزرگی از ما شبیه به آدم‌هایی می‌شه که اصلاً دوست نداشتیم شبیه بهشون باشیم یا کلاً دوستشون نداشتیم؟! »

In the end, he wrote to him:
Although we did not have a good ending, the path we came together was very good. Thank you for this path.

در پایان برای او نوشت:
ما اگرچه پایان خوبی نداشتیم، اما مسیری که باهم آمدیم بسیار خوب بود. بخاطر این مسیر از تو ممنونم.

‌ ‌ ‌‌‌‌
ولی ما بزرگترین عذرخواهی رو به خودمون مدیونیم به خاطر تحمل اون چیزایی که لیاقتش رو نداشتیم .


. .

ما خیلی از زخم ها رو نادیده گرفتیم
چون چاقو دست کسی بود
ک ازش انتظار نداشتیم!!!

.࿐

پونه مقیمی میگه:
بعد‌ها متوجه میشویم چقدر درست بوده که با اصرار کسی را نگه نداشتیم.
همه ی ما لایق رابطه ای هستیم که در آن، برایمان تلاش کنند، دوستمان بدارند و به ما احترام بگذارند.
آدمهایی که شک دارند و هنوز درگیر رابطه ی قبلی هستند، نمیتوانند امنیت یک رابطه را تامین کنند.
‌

•
بهشت اینجا بوده این همه وقت و ما خبر نداشتیم ..

「♡」

•
و نَحنُ لَم نَحلُم بأکثَر مِن حَیاةٍ کَالحَیاة

و ما رویایی بیشتر از یک زندگی که شبیه زندگی باشد نداشتیم ..

- محمود درویش

「♡」

این بار که از این دریای خروشان به سلامت عبور کردیم، این‌بار که رگبار پایان گرفت و هوا صاف شد، همه‌تان را با عشق بغل می‌کنم.
من یک دنیا شوق و لبخند برای روزهای خوبمان کنار گذاشته‌ام و بغل‌بغل مهربانی و دلخوشی و هزار هزار بهانه‌ی روشن برای خوشبختی در پستوی ذهنم پنهان کرده‌ام و زمانش که رسید، برای همه‌مان از رهایی و شادی و عشق خواهم‌گفت.

چقدر مثل خانواده شده‌ایم این‌روزها...
از کنار هرکسی که در خیابان عبور می‌کنم، انگار سال‌هاست می‌شناسمش. انگار باتمام این چشم‌ها و چهره‌های مهربان قراری دارم، انگار چیزی ما را به هم پیوند داده، آنقدر محکم که جدا شدنی نیستیم و فراموش نمی‌کنیم هرگز، که چقدر به هم نیاز داریم و نیاز داریم که حال همه‌مان خوب شود. انگار همه در نهایت اندوهی مشترک غوطه‌وریم و داریم با تمام توان و با هم به سمت نور پیش می‌رویم و مراقبیم که تاریکی و اندوه و خشم، ما را نبلعد و کمک می‌کنیم به هم که قوی بمانیم و طاقت بیاوریم و در دل تندباد روزگار نشکنیم؛ به شوقِ بهار و به شوق روزهای روشن و خوبی که در انتظار ماست...

طاقت بیاوریم، برای تمام رنجی که تا امروز کشیدیم و تاریکی و خشمی که پشت سر گذاشتیم و دلخوشی‌های ساده‌ای که نداشتیم.
طاقت بیاوریم، به حرمت تمام تلاش‌های بیش از توان و زخم‌های رسیده به استخوان.
طاقت بیاوریم چون آگاه نیستیم به اینکه آخرین پله‌ی این سیاهچاله کجاست و کجای این قصه، به رهایی و نور می‌رسیم...
طاقت بیاوریم.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌